Een gipsy feestje

Na een rustige start vanmorgen ga ik een presentatie geven op de bijbelschool aan de 1e jaars studenten en wat andere vrijwilligers en Ilja over "first aid en child illnesses and a little short training of bandaging". Aangezien ik maar 2 uur heb moet ik er dus de vaart er in houden en echt alleen de basis hiervan doen. Soms aan de hand van wat praktijkvragen. Hopelijk kunnen ze hier voor nu verder mee. Het oefenen is ook leuk om te doen. Aan het eind krijgen ze een gevuld verbanddoosje voor in de praktijk. Daarna even terug naar het blauwe huis om snel de was op te hangen. Na de middag hebben we met een deel van het team afgesproken om vanaf daar gezamenlijk naar Petelea te gaan voor een huisbezoek. We besluiten om maar naar 1 huis te gaan zodat we daar alle tijd en aandacht kunnen geven. Daar komen dan meerdere vrouwen vanuit het dorp heen. We gaan op bezoek bij Klara, een oudere vrouw. Ze heeft 12 kinderen en 65 kleinkinderen. Ze is een beetje de dorpsmama en heeft er ook aardig de wind onder. Ze hebben respect voor haar. Ze zorgt nog voor 6 kleinkinderen in haar eigen huis. Ze woont in een stenen huisje van 1 kamer maar heeft het er erg mooi gemaakt. Mooie kleden aan de muur, een vitrinekast voor de kopjes en een kledingkast en een koelkastje. Verder een bedbank, bank en een tafeltje en een stoel. Dan nog een paar matrassen tegen de muur en dat is het. Maar ze geniet van wat ze doet alhoewel je in het gesprek ook wel degelijk merkt dat ze verdriet kent... Als er meerdere vrouwen aanwezig zijn, waarvan ook een aantal jonge meiden met nog een kind aan de borst, gaan we na wat drinken en een plak cake beginnen. De kinderen die niet meer aan de borst gaan, worden naar buiten gestuurd. We vragen wat ze willen, een armbandje of een zeepketting maken. Het wordt de zeepketting. Ze vinden de zeep heerlijk ruiken en al snel zijn ze allemaal bezig met het zeep uitsteken en er mooie kettingen van maken met kralen enz. Ze zijn allemaal erg creatief! Ze genieten er zichtbaar van. Zo nu en dan verdwijnt er eentje omdat de kleine het niet volhoudt of komt er iemand anders weer binnen. Maar dat maakt niet uit. Rondom het huisje staan allemaal kinderen en soms wat mannen door het enige raam of door de deur te kijken naar de bedrijvigheid. Zeker de kinderen willen telkens naar binnen om ook wat zeep te rijgen of kralen te pakken;) helaas voor hun worden ze net zo snel weer naar buiten gestuurd door Klara of een van de vrouwen. Als de zeepkettingen klaar zijn wordt er gipsy vrouwenkleding uit de kast gehaald en zijn wij aan de beurt. We worden in heuse gipsykleding gestoken en wordt er een jongen met een flinke stereo/speaker naar binnen gehaald. En dan moeten we er echt aangeloven en moeten we in onze rinkelende kleding een gipsydans uitvoeren. De vrouwen hebben dikke pret... wij zijn natuurlijk vam die "stijve harken". Al gauw komt er een jonge meid even voordoen hoe het wel moet. Ook Klara doet mee en doet het er niet voor onder. Met zijn allen hebben we geweldig veel plezier. Helaas komt er aan elk feest een eind, alhoewel het dit keer wat warmte betreft niet zo erg is want met de deur dicht en zoveel hossende mensen in 1 kamer is de temperatuur aardig opgelopen. Na het uit delen van de verzorgingspakketjes en de shawls wat de vrouwen echt leuk vinden vertrekken de vrouwen weer. Nog geen tel later staan er allemaal kinderen binnen, ze hebben honger...;) we hebben nog wel wat stukken cake over en delen die uit. Natuurlijk zijn er een paar die meerdere stukken proberen te krijgen maar je ziet al snel of ze wat gehad hebben of niet. Dan moeten ze weer naar buiten want Klara wil nog even rustig een bakje koffie met ons drinken. We praten nog even met elkaar. En ontdekken dat iemand anders haar pakketje heeft gekregen en ze dus geen pakketje meer heeft. Ook een andere vrouw komt verdrietig binnen omdat ze hoorde dat andere vrouwen een pakketje hadden gehad maar zij was al weg. Maar we hebben er nog genoeg en kunnen haar dus toch weer blij maken. Bij het raam staat nog een man die vraagt of zijn vrouw nog een pakketje en shwal mag hebben. Zij was ook eerder weggegaan. Een paar andere vrouwen staan verlangend naar al dat moois te kijken. Dus we delen gewoon uit wat we nog hebben. Na de koffie lopen we naar de auto terug die buiten de wijk staat. Klara loopt nog mee voor een pakketje en is ontzettend blij met haar shawls (ze mocht er eentje extra uitkiezen alhoewel ze dat niet hoefde, echt niet hoor...). Eenmaal op kantoor praten we nog even met elkaar en Ilja en nemen dan afscheid van iedereen. Het zit er weer op. Het was veel te kort, maar met een hoofd vol met mooie en dankbare momenten maar ook met emotie gaan we weer terug naar huis. Na gegeten te hebben in ons favoriete restaurant gaan we terug naar het blauwe huis. Ons laatste nachtje hier.
Voor nu tenminste...!?