Bread to live

Wat een speciale dag is dit geworden...

Vanmorgen was het vroeg dag, om kwart voor 7 er uit en aangezien ik nog steeds geen ochtendmens ben, vind ik dat dan ook nog steeds een opgave. Samen met Diane en Gina zouden we naar het kantoor lopen aan de rand van Reghin. Het was best koud, het had vannacht gevroren. Het gras was bevroren, een mooi gezicht. Maar de zon scheen en de wolken waren alleen in de verte te zien. Heerlijk weer om te wandelen zolang je maar doorstapte of in de zon liep. Anders was het nog best koud (het was een half uurtje lopen). We starten met het ochtendgebed. Delbert had op zijn hart gekregen dat ze voor mij moesten bidden (🙈), dat God me de juiste weg zou laten zien en ik de mensen zou mogen bemoedigen en muren zouden wegvallen. Zo bijzonder om dan te horen dat er gebeden wordt voor dingen waar ik tegen aan loop en daar niet met hun over gepraat heb. Benieuwd waar dit naar leidt...
Daarna ga ik met Boaz, Paula en nog een roemeense jongen (sorry maar zijn naam kan ik niet gespeld krijgen - later heb ik gevraagd hoe je het schrijft: Mircea) gaan we naar Apalina om de sponsorkinderen/gezinnen te bezoeken. En verder met mensen praten die we tegenkomen. In het begin reageren mensen wat stug. Blijkbaar verschilt dit per keer. Het is lang niet altijd duidelijk waarom, soms is er wat gebeurd in de wijk maar soms weet je het gewoon ook niet. We worden wel begroet maar als we ergens naar toe willen zijn ze niet thuis, komen ze net uit bed of is er wel wat anders. Maar na een poosje gaan de deuren toch open, komen er mensen naar ons toe met vragen of problemen. Zo komen we bij diverse mensen thuis. En wat een (materiële) armoede kom je dan tegen. Bv in een huis, deze heeft 2 kamers. Gewoon een betonnen vloer met kleden, wat kleden op de muur. Wel een tv en een wasmachine. Maar als je dan ziet wie er wonen... allereerst woont er de moeder (maar die hebben ze al een tijdje niet gezien), dan een jongen van 17 jaar, die is nu aan het werk. Dan een broer van 16 jaar (net terug uit de gevangenis vanwege 2x een inbraak), met zijn vriendin/vrouw en hun kindje. De volgende broer van 15 met zijn vriendin/vrouw met kindje van circa 1,5 en de 2e op komst. En dan nog een broertje die dan gesponsord wordt. Die is er nu niet dus de jongen van 15 zal de sponsorbrief invullen. Al gauw zit hij te kleuren en hij geniet er zichtbaar van. Al vader en toch ook nog zo een kind...
Veel hebben ze niet, buiten ligt het afval verspreid. Je kunt je niet voorstellen hoe het moet zijn... (denk je eens in: al mijn kinderen zouden dan waarschijnlijk al meerdere kinderen hebben en misschien ook allemaal inwonend zijn... en dan ook nog eens in een huis van 2 kamers! Dat kun je je toch niet voorstellen). Verderop een 1 kamer huisje. Er zit een zinken dak op, maar het plafond is vochtig. Tegen het plafond zit behang geplakt waar het vocht doorheen komt. Het peertje wat uit het plafond steekt werkt op zonne-energie waarvan het zonnepaneeltje buiten het (deels plastic) raampje hangt. Er hangt wat kleding en een kleedje om tegen de tocht te beschermen. Verder is er een fornuisje met 1 pan, een bed en een bank en een kast. Een betonnen vloer. Gezin met 4 jonge kinderen. Je ziet wel dat er zorg aan is besteed, het ziet er schoon uit. Tegen het plafond zitten er aan 2 kanten een sierlijstje van piepschuim en op het trappetje naar het huis ligt een kleed. De 2 kinderen (2 en 4 jaar) hebben net hun gezicht gewassen met een stukje dove zeep, dus die zijn weer schoon en aangekleed. De andere 2 zijn er nu niet (naar school toe?). De zorgen worden besproken. Haar man heeft momenteel geen baan dus is hij naar het bos in de hoop dat hij walnoten vindt om die te verkopen. En zo gaat het door...

Na de lunch op kantoor ga ik met Mircea mee naar Curte, een paar zigeunerwoningen in een straat (eigenlijk een ini mini wijkje in Reghin). Wat een steegopening lijkt te zijn, blijkt de entree te zijn naar een aantal huisjes te zijn die rondom een smal straatje zijn gebouwd. Daar wonen een aantal gezinnen waarvan sommigen ook familie zijn. We worden samen uitgenodigd in het huisje (1 kamer) van een zus, zij is er nu niet. We krijgen gelijk eten aangeboden. We kunnen het niet maken om het niet aan te nemen dus even later zitten we aan het brood en warme vlees. Echt heerlijk!

Daarna op bezoek bij een echtpaar waarvan de kinderen nu naar school zijn.
Hun kamertje ziet er echt gezellig uit maar het plafond is zo laag dat ik er nog net kan lopen (op de meeste plekken) maar de man bij de balken steeds moet bukken. Hij heeft vorige week zaterdag een ongeluk gehad waarbij iemand uitgeschoten was met iets (mes of bijl of zo) in zijn onderarm. Hij is inmiddels geopereerd. Hij was bang dat zijn onderarm geamputeerd moest worden want de artsen waren het onderling niet eens of het zou gaan lukken. Nu is hij waarschijnlijk een deel van zijn spieren kwijt en volgens zijn vrouw zit er op een deel ook geen huid. Zijn hand ziet dik, dus kan ik nog wel wat tips geven. Maar het betekent ook dat hij dus niet naar Engeland kan om daar te gaan werken. En geen werk is dus ook geen inkomsten. Na nog een huisbezoek ga ik terug naar mijn kamer. Even de boel verwerken en dan boodschappen doen voor morgen.
Vanavond samen met Gina gegeten in restaurant Crinul. Het was zo gezellig. Heerlijk gekletst en goede gesprekken gehad. We kwamen als eersten en gingen als laatsten weg. Het was een "amazing day"!

Wat houdt "bread to live" nou in? Het betekent dat je voor €20 per maand een kind sponsort. Voor deze €20 kunnen ze elke week voor een bepaald bedrag eten halen bij de winkel. Hier vallen geen pampers, drank en dergelijke onder. De winkel houdt het bij en levert de bonnetjes in bij de stichting. Zo zijn er 2 tegelijk geholpen. Het gezin die toch elke week wat eten op tafel heeft en de winkel een vast basisinkomen (er zijn meerdere gezinnen die gesponsord worden). Daarnaast gaan teamleden van Phoneo regelmatig bij deze mensen  langs om te kijken hoe het gaat, of er bijzonderheden zijn en of ze nog andere hulp nodig hebben. Zoals hout in de winter, misschien een kachel enz. Ook wordt er circa 3 x per jaar samen met het kind een sponsorbrief ingevuld. En het mooie is, doordat je bv vanuit nederland een kind  sponsort, je ook makkelijker een keer langs kunt gaan om het kind te bezoeken. Wat heel veel voor het kind en het gezin betekent. Oftewel, het is een echte aanrader om te doen. Als je ziet hoe groot de armoede hier is... hoe blij ze zijn met aandacht en ondersteuning... ook proberen ze op deze manier de kinderen te stimuleren (weer) naar school te gaan. Want leren met een lege maag... dat is heel moeilijk!