Over vrouwen, tasjes, high tea en nog veel meer...

Op tijd op... pfff. Ik was graag nog even blijven liggen, maar de plicht roept. Het is nog wel rustig in het gebouw. Als ik beneden nog even snel een bakje thee wil halen blijkt dat ik pas een uur (!) later er uit had hoeven komen. En ik was niet de enige die zich vergist had. Dat maakte het een klein beetje minder erg. Denk ik...
Na tijd voor gebed pakken we de laatste spullen voor de vrouwenmiddag bij elkaar. Met de auto vol rijden we naar casa ana waar we het vandaag organiseren. We hebben er zin in. Een deel van de groep zetten vast alle spullen klaar, de anderen gaan Petelea in om te kijken of er nog vrouwen mee willen gaan. Ondertussen druppelen er al een paar enthousiaste vrouwen binnen. Ze krijgen vast een kopje koffie/thee en koekjes. Als Gina en Mircea terug komen hebben ze geen vrouwen bij zich. Er waren best vrouwen die mee wilden komen maar niet konden omdat de kinderen thuis waren of andere verplichtingen... we zitten even gezellig tot een jonge vrouw (ik denk nog geen 20 jaar) wat begint te wiebelen. Zij heeft haar kind mee van nog geen jaar. Na wat vragen blijkt ze thuis een pan op het vuur te hebben staan voor het eten. Ze weet niet of haar andere kinderen thuis komen en misschien geholpen worden door anderen. Maar wat eigenlijk blijkt te spelen is dat haar man misschien thuis komt en zij er niet is. En er dus geen eten klaar staat. Haar man blijkt ook wel agressief te kunnen reageren en haar soms te slaan. We besluiten dat het beter is dat we haar terugbrengen, al was ze liever gebleven. Wat zijn dat moeilijke beslissingen. De vrouwen hier hebben vrijwel nooit tijd voor hen zelf, altijd moeten ze klaar staan. Ergens zijn we er toch een beetje door van slag, voor de vrouwen is dit echter de normale gang van zaken.

Vandaag is het heerlijk weer, de zon schijnt. En 2 andere vrouwen besluiten toch ook maar te gaan. Want de was moet nog gedaan worden. En aangezien ze het buiten moeten doen, met de hand en het door het mooie weer ook veel beter zal drogen gaan ook zij weg. Zo blijven er 4 vrouwen over. Maar we besluiten gewoon door te gaan. We willen deze vrouwen even laten genieten, even rust voor hun zelf.
Na het uitgelegd te hebben hoe het werkt gaan ze allemaal fanatiek aan de slag. Zo leuk om te zien! De één wil alleen bloemen, de ander houdt van rood dus alles wat getekend wordt moet rood zijn. Zo zie je dat ieder zijn eigen kunstwerk maakt. Je ziet ze genieten. Ze kletsen onderling of met een van ons, de ander begint ondertussen een christelijk liedje te zingen. Tussendoor worden er grapjes gemaakt. Ook wel eens in de gipsy taal, die dus de roemenen ook niet verstaan. Vast iets wat niet voor onze oren bestemd is. Naast het textielverf had ik ook nog een lading lintjes en strikjes mee gekregen. Amalia had een grote rode (!) strik uitgekozen met lint. Die moest op de tas gelijmd worden. Dat vond een andere vrouw zo mooi. En wilde ook zo'n grote strik op haar tas. Helaas niet meer in die maat aanwezig dus dan maar eentje snel maken van een ander lintje (met extra lusjes, want het moest natuurlijk zeker zo mooi worden).
Na het versieren van de tasjes willen we hun ook een boodschap mee geven. Dit doen we aan de hand van de tasjes. Ik vertel iets over dat de tasjes mooi gemaakt zijn. Net zoals je je zelf mooi kunt maken. Terwijl je van de binnenkant beschadigd kunt zijn, door misbruik, pesten, afgewezen te zijn en daardoor niet meer in staat bent om van je zelf te houden. Aan de hand van het verhaal van Maria Magdalena laat ik zien dat God ondanks alles van je houdt, je van binnen weer mooi wil maken. Je wil helpen om weer van je zelf te houden. En dat Hij de vervelende en moeilijke en verkeerde dingen weg wil halen als je dat aan Hem geeft. Gina onderstreept het nog even door een tasje te laten zien, de vuile doekjes er uit haalt en er mooie dingen (chocolaatjes) voor in de plaats geeft. Zodat een tas gebruikt kan worden waarvoor  het gemaakt is. De vrouwen luisteren aandachtig. En dan is het tijd voor de high tea! We maken sandwiches voor ze, iets wat ze niet gewend zijn. Normaal moeten ze het zelf doen, zal er echt niet zomaar iemand anders voor hun zorgen. Eentje wordt er helemaal verlegen van. En wat er roemeens is aan deze high tea? Op de sanwiches komt alleen tomaat, komkommer en of salami, kipfilet of ham. Een enkeling wil het wel proberen met wat roomkaas met kruiden maar de meesten vinden dat echt niet lekker. Daarnaast wat koekjes (als er maar chocola op zit) en chips. Een lekkere cakerol... Dat nemen ze toch minder snel. En de thee? Dat is muntthee, verschillende soorten thee nemen de gipsy's meestal niet. Maar ze eten er lekker van. En dat was de bedoeling.

Daarna kunnen ze nog bidden voor de dingen die ze anders willen in hun leven, of die ze weg willen doen. De eerste vrouw die gaat zitten vindt dat best moeilijk, want het eerste waar ze aan denken is hun familie. Om alleen voor hen zelf te bidden, dat kost toch wel wat moeite. Gina legt het simpel uit. Wat zou je er van vinden als jouw kinderen elke keer naar een ander gaan om hun problemen te bespreken. Niet naar jou toe komen terwijl jij ze kunt helpen. Nou, dat vond ze zeker niet leuk. De tranen stonden in haar ogen. Gina zei: zo voelt God dat ook. Hij wil graag dat je met je problemen bij Hem komt. Hij kan je helpen. We bidden daarna voor elke vrouw die dat wil. Als Amalia gaat zitten begint ze gelijk te bidden. Maar daar is haar zus Veronica het niet mee eens. Ze moet eerst vertellen waar ze voor wil bidden. Maar aangezien Amalia redelijk doof is, gaat ze dus voor haar staan en roept het vlakbij haar oor. Terwijl zij al geconcentreerd zat te bidden. Ze schrok dus wel! Eigenlijk was het best een komisch gezicht en moesten we er allemaal om lachen.
Zo kwam weer een einde aan deze middag. Het ging veel te snel voorbij.
Terwijl de vrouwen terug gebracht worden ruimen wij de boel op. Als iedereen terug is bespreken we de middag nog. Er zijn plannen om geregeld zo'n vrouwenmiddag te organiseren. Maar het is dus heel lastig om een goed moment uit te kiezen (bij mooi weer willen ze de was doen, bij slecht weer zit iedereen in huis, als de kinderen thuis zijn (wat dus vaak het geval is) komen ze niet, en dan heb je nog dat ze soms niet durven uit angst voor de gevolgen...). Er zal dus gezocht moeten worden naar oplossingen waarbij we zoveel mogelijk haken en ogen kunnen wegnemen maar het ook nog te organiseren valt. Best moeilijk dus!
Een maal terug in het pension maak ik een beginnetje om de vormen te verven met de kindvriendelijke verf. Die verf blijkt zo vriendelijk te zijn dat je er weinig van ziet. Dus wat nu. Dan maar weer naar de winkel. Ik zoek alvast wat woordjes op wat er mee te maken heeft, want buiten de wifi heb ik hier nauwelijks tot geen bereik. En warempel, degene in de winkel begrijpt wat ik bedoel en toch wel een beetje trots op mijzelf kom ik weer thuis. Nou, dat was niet van lange duur. Want de primer is niet echt acrilică. Ook al heb ik het 2 x gevraagd. Daar zit je dan. Dan maar wat minder kindvriendelijk en een beter soort acrylverf op. Misschien was die acrylverf daarom maar 10 lei (ongeveer €2,50). 🙈
Ik heb vanavond dus wel wat te doen.... en wellicht morgenavond ook nog wel. Ach, zo erg is het ook weer niet. Ik kan verven. En het ziet er nu veel beter uit!