Selah en casa Ana

Om 6.15 uur springen we uit bed. Nee, laat ik eerlijk zijn.... Roelie springt haar bed uit en ik sleep mijzelf er uit en vraag me af wat mij gisteren toch bezielde om er zo vroeg uit te willen. Een ochtendmens ben ik niet en zal ik ook wel niet worden. Natuurlijk kan ik het allemaal beredeneren en weet ik dat ik er over een uur weer anders over denk. Maar toch....
Dit keer ontbijten we wel in het blauwe huis en gaan dan op weg naar Selah, het gebouw waar we vorig jaar alle muren hebben gesausd en muurschilderingen hebben gemaakt en alle lampen ed zijn aangesloten. Benieuwd hoe het er nu uit ziet als het volop in bedrijf is. Als we er om 7 uur zijn zetten we samen met Sandy het ontbijt klaar. Vlak daarna komt Lomi met de kinderen uit de roma wijk in Petelea. Eerst even een kleine wasbeurt en dan schone kleding aan, haren kammen en een spuitje water met tea tree olie (tegen luizen) waarna ze aan het ontbijt kunnen. Om 8 uur begint de school dus ze moeten doorwerken. Ze lopen zelf naar school toe want ze zijn niet allemaal zo klein meer. We drinken samen nog een bakje koffie en kletsen elkaar een beetje bij. Daarna "steken we over" naar casa Ana. Daar gaan we eerst samen met Ellen een aantal kinderen ophalen uit diezelfde wijk. Dit keer hebben we 7 kinderen. 3 uit 1 gezin en nog een paar ouderen. We halen ze op bij hun huis. Daar zie je al dat ze niet in een al te beste omgeving wonen. Het gezin met 3 kinderen hebben nog een broertje die vandaag door de opa is mee genomen. Vader en moeder (die hoogzwanger is) zijn aan het werk. Het oudste meisje van 9 zorgt voor de andere 2. De jongste wordt in januari 2 de andere zal rond de 4 jaar zijn geweest. Die praat nog niet zo veel. Het ziet er niet uit in en om het huis. Als je het zo mag noemen. De eerste kamer is meer een opslagruimte waar ook een badje met een laag water in zit en waar dunne ontlasting in drijft. De andere ruimte (geen deur er tussen) zijn 2 bedden en een kast met een tv. De jongste ligt bloot op bed. Niet zindelijk... in casa Ana worden er een aantal gewassen in bad, dat wisselen ze af. Ze krijgen een lekker koekje met wat drinken en daarna gaan we met zijn allen koekjes bakken. We halen snel de vormpjes uit de auto en maken ze schoon. Die komen nu dubbel van pas. Samen met Becky, Ellen en Sandy gaan we aan de slag. De kinderen vinden het geweldig. Daarna is het buiten speeltijd. Op de trampoline, de skelter, de zandbak of binnen met wat ander speelgoed. Ondertussen maken Bill, Agnes en Ellen het warme eten voor tussen de middag klaar. Aardappels met 2 gehaktstaafjes, komkommer en brood met melk. Zodat ze weer met een gevulde buik naar huis of school kunnen. Daarna brengen we ze terug naar hun huis. Het meisje van 9 had zo graag naar school gegaan maar moeder is nog niet thuis dus moet ze wel oppassen. Ze is er verdrietig van... Ondertussen hebben de beide broertjes overgegeven, eentje over Roelie heen en de ander buiten op de grond. En zo lever je ze dus weer af. En moet je weer verder:(
Dan door naar het kantoor waar vandaan we naar Apalina gaan voor een bezoek aan Juzi en Alexandru die inmiddels thuis is. Het gaat redelijk goed met hem. In het slaapgedeelte ligt de kleine Aiana Elisa te slapen. Een schattig meisje. Juzi is er trots op. De moeder van Alexandra komt met de rekening van de dokter. We betalen het bedrag aan haar zodat ze de dokter volgende week tijdens de controle kan betalen.  Het blijkt dat Alexandru niet weet dat hij kanker heeft, moeder heeft gezegd dat het een infectie is uit bescherming. Blijkbaar denkt hij er niet verder over na?! Juzi weet het wel. Er moeten nog medicijnen komen tegen de pijn want die heeft hij nog niet en en ook nog eilandpleisters want daar heeft hij ook niet genoeg van. Moeder is erg blij met de hulp en vraagt of we nog weer langskomen om afscheid te nemen. Dat gaat helaas niet lukken dus nemen we nu afscheid. Hierna gaan we nog bij wat gezinnen langs voor een praatje. Wat hebben deze mensen toch weinig. Ook op straat worden we meerdere keren aangehouden door vrouwen die problemen hebben. Ze hebben medicijnen nodig of Iemand heeft last van haar been omdat ze een hernia heeft en vraagt of we voor haar willen bidden. Wie had een jaar geleden gedacht dat we hier op straat in een Roma wijk met mensen staan te bidden of te zegenen... ik niet in ieder geval. Maar voor alles is er een eerste keer... Een vrouw die haar man boos is omdat ze niet zoveel verdiend. Terwijl hij zelf niets doet. Want de mannen zijn hier de grote afwezigen. Ze zijn of weg of zitten ergens bij elkaar of kijken toe terwijl de vrouwen het werk doen. Natuurlijk zijn er wel mannen die goed voor hun vrouw zorgen of aan het werk zijn. En ga zo maar door. Wat is het toch maar een druppel op de gloeiende plaat wat we doen. Maar het is goed.
Nadat we weer de wijk uitgaan zetten we iedereen af waar ze heen willen en gaan we nog met Hoini langs de apotheek voor medicatie en eilandpleisters. Ik raad haar aan om ook maar handschoenen mee te nemen als de moeder de wond gaat verzorgen, anders heeft het nog niet zo veel zin...  op een terrasje nemen we even tijd voor een ijskoffie en na een ijsje gekocht te hebben gaan we even naar het blauwe huis. Even zitten, opfrissen of douchen en dan op naar de kerk.
De kerkdienst is een praise avond, waar ook meerdere roma's komen. Je ziet de mensen genieten van het zingen en van de tijd met elkaar. Ze zijn heel open, ook naar ons toe al hebben ze ons nog nooit eerder gezien. Op een andere manier dan we gewend zijn maar wel indrukwekkend. Een voorganger die een stukje uit de bijbel leest en er wat over vertelt. Maar mensen ook persoonlijk aanspreekt en zegent, doorgeeft wat hij op zijn hart krijgt. En je dus opeens een antwoord krijgt op je gebed. Heel bijzonder om zo mee te maken. Na tijd krijgen we toch onderhand wel trek. We hadden om half 12 gegeten en nu was het 21 uur. Op naar mijn favoriete restaurant van vorig jaar... en ook nu was het weer lekker. Nu eerst maar ons bedje in... zo'n dag kost je toch stiekem wel energie...