Selah

Op de een of andere manier is het vandaag anders dan anders. Waarschijnlijk ligt dat aan mij zelf. Over 2 dagen ga ik weer naar huis. En dat geeft nu al zo'n dubbel gevoel. Fijn om iedereen die me lief is weer in de armen te sluiten. Maar het betekent ook dat ik afscheid moet nemen van hier.
Vandaag starten we met een stil gebed en een meeting. Vandaag gaat het over stress, wat is dat, hoe merk je dat en wat kun je er aan doen.  Goed om te bespreken.
Voordat ik opgehaald wordt om naar Selah te gaan nog net wat tijd om wat vormpjes te verven. Om half 12 ga ik richting Selah. Onderweg zitten we nog wat te geinen in de auto. Eentje vraagt of ik nog een man weet voor haar. Ik vraag waar hij aan moet voldoen. Na een hele lijst (lieve man, groot huis enz (waarvan de meeste voor de grap), zegt ze: zolang hij maar een groot hart heeft voor kinderen en kinderwerk en voor God. Of ik daar ook voor wil bidden. Het gebeurt allemaal gekscherend, maar er zit wel een serieuze ondertoon in. Dus mocht er iemand zijn die hieraan voldoet en deze kant op wil komen... meld je bij mij aan. 😁 Ze is een lieve meid! Er zijn er trouwens meer, dus je hebt ook nog keus;)
In Petelea komen we onderweg een paard en wagen tegen met een echtpaar en hun zoon. Opeens begint de vrouw heel hard te zwaaien naar mij. Het blijkt de jonge vrouw te zijn waar we na de high tea voor gebeden hebben. Later kom ik haar (als zij terug komen en wij een aantal kinderen ophalen van school) weer tegen. Weer zwaait ze blij. Bijzonder. Na 1 zo'n middag en dan al zo blij zijn om iemand weer te zien. Tja, dan schiet ik toch wel even vol...
We maken eerst goulashsoep in Selah, ze krijgen 2 x per week warm eten en 2 x brood tussen de middag. Als de kinderen gegeten hebben worden de jongens om de beurt geknipt door Lomi, de meisjes worden niet geknipt want de ouders willen dat hun haren lang worden. De oudere kinderen krijgen vervolgens hulp bij hun huiswerk door o.a. Sandy. Ik ga er even bij zitten. De letters worden geleerd, om te schrijven en te herkennen en vervolgens wat lettercombinaties geoefend. Er zitten er nu even 2, soms komen er 1 of 2 andere kinderen bij zitten. Het jongetje doet het best goed, kan ook goed zelfstandig werken. Het meisje heeft veel begeleiding nodig, wil het allemaal snel afmaken. Er blijkt een heel verhaal achter te zitten. Haar moeder is er vandoor gegaan toen ze nog een jonge baby was. Haar vader bleef achter met haar en nog 2 zoontjes. Omdat hij bang was dat er met haar wat zou gebeuren omdat ze een meisje was en hij ook al 2 zoontjes had, besloot hij haar om als jongetje op te voeden en te doen alsof ze een jongen was. Toen ze dus een jaar of 4 was, was ze in heel haar doen en laten een jongetje. Maar nu kwam ze op school dus in de problemen met haar identiteit. Na goede gesprekken begreep de vader wel dat het beter was dat ze als meisje behandeld zou worden. Maar nog steeds merk je dat het veel problemen geeft in haar gedrag. Want je opeens als meisje te moeten gedragen... En dan is het tijd om te leren rekenen. Plus sommen tot en met 20. Of ik even wil helpen... in het roemeens. Dus zo leer ik gelijk een beetje tellen in het roemeens. Daarna help ik Daniella in de kindergarten. We leren ze weer wat eenvoudige begrippen aan net zoals vorige week, maar nu met blokken en een leuk kinderliedje erbij. Puzzelen staat vandaag ook op het programma. Even later komt Sandy met haar groep er bij. Het is 14 jaar geleden dat ze de 1e keer naar Phoneo kwam en dat vieren we met cake, ananas en slagroom. Ook nu proberen we spelenderwijs ze wat te leren. Haar groep moet de cake eerst uitdelen. Ipv te pakken en zelf te gaan eten.
Daniella vraagt of ik met haar mee wil naar Petelea. Natuurlijk wil ik dat. Ze zorgen als gezin voor een meisje waar de moeder ook niet meer aanwezig is. Haar vader ging begin dit jaar met zijn oudste dochter in Duitsland werken om geld te verdienen. Zij en haar broertjes bleven achter, de familie zou er voor zorgen. Maar daar kwam niet zoveel van terecht. Zij kwam in Casa Ana en bleek een wond op haar achterhoofd te hebben. De arts gaf aan dat deze pas dicht zou gaan als het ongeveer 2 weken intensieve verzorging zou krijgen. Ze hebben haar toen in huis genomen i.o.m. de familie. Na 3 weken was deze dicht. De vader was nog steeds niet thuis en de familie vond het goed dat ze zolang bij hun bleef want voor haar zou er waarschijnlijk toch niet gezorgd gaan worden. Toen haar vader terug kwam was hij blij dat er goed voor haar gezorgd werd. Hij had nooit goed geleerd voor kinderen te zorgen. Hij vond het heel moeilijk, maar vond het goed dat ze bij hun bleef. Zelf redde hij het niet. Vanmiddag gingen we dus bij hem op bezoek. Haar zus (19 jaar) bleek inmiddels 4 maanden zwanger te zijn van de 2e. Haar eerste kindje bleek door de familie van haar vriendje te zijn afgenomen. Toen de vader haar dochter zag... ach, wat was dat ontroerend om te zien. Zo blij dat hij was, trots op haar. En tegelijkertijd zo verdrietig dat hij niet voor haar kan zorgen...
Gina kwam me daarna ophalen bij Selah om naar Doina te gaan. Helaas bleek de apotheek al dicht te zijn. Dus hopen dat we het gingen redden met de restjes. Blijkbaar had ze ergens eilandpleistertjes gekregen, want de hele wond was er mee vol geplakt, gewoon op de wond zelf🙈. Ondanks dat zag de wond er wel iets beter uit. Maar de behandeling was wel pijnlijk voor haar. Met handen en voeten vertelde ik daarna dat ik weer naar Nederland zou gaan (met de armen vliegen, Aliena Ollanda). Ze moest huilen. Maar ze zou voor me bidden. Ik kon op dat moment niet meer doen dan haar te omhelzen. Wie weet, misschien zie ik haar nog wel weer. Al lopend naar de auto kwamen we nog kinderen tegen die ook naar Selah kwamen en Casa Ana. Ik kreeg nog allemaal knuffels. Zo lief! Of ik toch alsjeblieft wilde blijven?
Even later was ik weer terug in het pension. Eten koken, dan nog wat vormen verven. En dan is alweer een dag voorbij...