Wie staat op?

Na een goede nachtrust worden we wakker in een enigszins witte wereld! Heerlijk, sneeuw!

Na het ontbijt beginnen we de ochtend met gebed. Delbert heeft een dringende oproep: "Wie staat op, om het land te beschermen, om bij het volk voor God op te komen?" (Ezechiel 22:30).  Staan we op, of kijken we toe? Vertellen we over Jezus, of laten we het voorbijgaan?

Na de koffie komen er (voedsel)pakketten en schoenendozen (voor de kinderen) binnen. Het is een vrachtwagen vol. Met een aardig clubje sjouwen we de dozen de gang in, een ander deel gaat een kleiner vrachtwagentje in, dat kan dan gelijk uitgedeeld worden. De laatste dozen moeten we toch nog in een ander busje zetten, want de banden worden toch verdacht platter... wat veel dozen! Hier kunnen we veel gezinnen en kinderen blij mee maken 😀.

Ondertussen zijn er al wat mensen naar de projecten gegaan. André is met Lavi en Anni mee naar Apalina om huisbezoeken te doen. Irma en ik gaan met Anne en Narcis mee naar Apalina om dat sponsorkinderen van het Bread to Live programma te bezoeken. De sneeuw die vannacht gevallen was is inmiddels weer verdwenen, maar eenmaal in Apalina begint het toch weer te dwarrelen. Het bedekt Apalina met een mooi wit laagje. Alles wordt bedekt met mooie plakkerige sneeuw, het ziet er bijna romantisch uit op sommige plekken. Bijna... want even verderop staat een vrouw buiten de was te doen in een teiltje (met de hand dus). Het wordt vervolgens druipnat opgehangen en  even later zien we kinderen op blote voeten in de sneeuw spelen. Her en der zie je kapotte stoelen  en ligt er afval onder de sneeuw. Veel blubber is er nu niet door de kou, maar wel bevroren plassen water. Waar je dus wel door heen zakt als je er overheen loopt 😜. Soms glibberen we de ene helling af om op de volgende weer voorzichtig omhoog te lopen. Zeker daar waar gras  onder ligt. 

We bezoeken diverse gezinnen, het ene verhaal is nog schrijnender dan de andere. Kinderen die opgroeien bij opa en oma omdat de moeder naar het buitenland is met haar (ex-) man terwijl hij daar ook nog met een andere vrouw samenleeft, of waar ze niet rond kunnen komen en dus niet voldoende eten hebben. Een ander gezin waar een vader allerlei gezondheidsproblemen heeft, hij vraagt of we voor hem willen bidden. Met elkaar bidden we voor de man. Je ziet dat hij geraakt is door het gebed en dat raakt ons weer nog meer.

Tijdens de bezoekjes aan de diverse gezinnen komen er ook vaak andere moeders of oma's binnen lopen, die vragen of we ook bij hun langs komen want ze willen graag ondersteuning. Soms komen Anne en Narcis dan toch tot het (moeilijke)  besluit dat ze niet opgenomen worden in het sponsorprogramma of voor een voedselbon. Omdat het toch lijkt dat ze het nog redelijk goed hebben (voor hun begrippen daar dan...). Dan kan er wel voor gekozen worden  om een keer kleding en schoenen te brengen.  Maar ze moeren ook keuzes maken, simpelweg omdat de stichting niet zoveel geld heeft en er niet genoeg sponsors zijn voor al deze kinderen.

We gaan ook op bezoek bij Veronica, het sponsorkind van de zondagsschool van de Ark. Ze vinden het erg fijn dat we langskomen. We geven de kadootjes af die de kinderen voor haar hebben gemaakt. Ze vindt het erg leuk dat ze dat krijgt! Het gaat vrij goed met haar, ze zit op school en doet haar best. Haar droom is om later directeur worden van een school. Maar tegelijkertijd gaat ze er van uit dat dit niet zal gebeuren. Ze ziet het niet zitten om naar de middelbare school te gaan als ze 14 is. En vaak zijn zulke beroepen voor veel van deze kinderen ver buiten hun bereik. Omdat ze eerder van school gaan om te werken zodat ze wat kunnen verdienen, of omdat ze moeder worden terwijl ze zelf nog tieners zijn.

We komen ook nog bij Claudia, een vrouw die ik nog ken van de afgelopen zomer. Ze is helemaal blij dat ze me ziet, we "vliegen" elkaar in de armen. Fijn om elkaar weer te zien! We krijgen verplicht een koek, ook al heeft ze het zeker niet breed. Tussendoor krijgen de kids een bordje vermicellisoep (veel vermicelli en een enkel klein stukje paprika of puntje aardappel). Even wat warms is met dit weer erg lekker. Zeker als je als kleine kinderen alleen maar in bovenkleding loopt. Geld voor luiers is er niet echt. Ze klimmen al snel op schoot en vinden de aandacht heerlijk. En een selfie waar zij op staan is helemaal leuk voor hun. 

Het is teveel om allemaal op te schrijven, maar wat is het toch bijzonder dat we hier mogen zijn. Dat we de mogelijkheid hebben om hier heen te gaan. Gewoonweg door een knuffel, veel liefde en aandacht te geven, zo simpel maar zo belangrijk. Of voor iemand te mogen bidden en zien wat het doet met die mensen, maar ook met jezelf. 

Eenmaal terug in de kerk nemen we de dag nog even door, luisteren naar elkaars bevindingen. Ondertussen zijn we bezig met het voorbereiden van het werkje voor morgen. Raymond en Jonathan komen ook eten, ze nemen flinke pizza's mee. Gelukkig is de kiespijn van Raymond weer over (alhoewel die later nog wel weer terug kwam). We praten over van alles en nog wat. Fijn om dit met elkaar te doen. Als Jonathan en Raymond weer huiswaarts zijn, ruimen we de rommel op en gaan richting onze kamer. Morgen wordt het vast weer een mooie dag!