Voor de laatste keer...

Vanmorgen hebben we ons voor het eerst verslapen. Om half negen worden we wakker en we kunnen even niet de moed opbrengen om uit bed te springen. Dus we besluiten om even rustig aan op te starten. Op ons gemak een ontbijtje met thee en een bakje koffie. Als de mannen zich bij ons voegen praten we elkaar even bij over de plannen vandaag. Raymond en Reinier gaan met Jorrit mee op huisbezoek bij sponsorkinderen, Erik gaat behangen en wij gaan met Laura mee om andere sponsorkinderen te bezoeken. Laura heeft eerst nog een overleg dus dan kunnen wij mooi even de dozen inladen die nog naar het depot moeten. Ik app de foto's naar degenen van het team met wat naar het kantoor moet en wat naar Adapost. Raymond en Reinier helpen mij mee om de spullen in te laden. Dan komt Jorrit hen halen. Als Laura zover is spreken we het door en bidden we om bescherming. Zij heeft normaal een andere wijk en de vorige keer dat zij er was hadden ze echt de demonen gevoeld, bij een van de meisjes draaiden de ogen toen helemaal weg. Ze vindt het dus ook erg fijn dat wij meegingen. Anni wil ook graag mee dus uiteindelijk zijn we met zijn 5-en. 

We gaan naar Strada Muncitorilor 114 in Reghin. Helaas zijn ze met een klein stukje weg bezig met asfalteren dus moeten we een aardig eindje omrijden. Gelukkig kunnen we er zo wel komen. De moeder komt met een kleintje aanlopen. De jongen die gesponsord is 15 en reageert echt superverlegen. Hij trekt zijn muts ver over zijn hoofd en gaat bijna met zijn neus op zijn fietsstuur zitten om maar niet te kijken. Een foto maken? Echt niet! We lopen met zijn allen naar binnen en gaan zitten op de bank. Ze hebben een soort halletje over de breedte van het huis met een bankje waar we gaan zitten. De jongen blijft verlegen. Laura stelt wat vragen aan de jongen maar het komt er echt moeizaam uit. De moeder geeft regelmatig antwoord. Omdat hij bijna 16 is zal hij uit het sponsorprogramma gaan, maar ze kunnen dan bv het jongste kind gaan sponsoren. Het ventje heeft echt een heerlijke toet en vindt mijn aandacht wel leuk. Regelmatig grijnst hij van oor tot oor en begint hij te lachen. Laura krijgt uiteindelijk zijn broer zo ver dat hij op de foto wil. Daarna gaan we naar het volgende adres.

We stappen uit en even verderop zitten een aantal moeders, jongelui en een oudere man op een bankje. Laura vraagt wie waar woont, het blijkt dat een aantal sponsorkinderen hierbij zitten. De vragen van het lijstje worden gesteld, deze worden dan weer doorgestuurd naar de sponsors samen met de foto. Eén moeder wil geld voor de foto. Ze reageert boos en zegt dat we van haar stelen. Laura blijft rustig, waarna de vrouw wegloopt. Na diverse kinderen en moeders gesproken te hebben vraagt 1 moeder van de kinderen of we mee willen lopen. Deze vrouw was even daarvoor al naar mij en even later ook naar Roelie toegelopen. Ze vindt dat we een mooie bril hebben. Ze wijst naar haar ogen en naar de mijne, uit wat ze vervolgens vertelt begrijp ik wel zoveel dat ze oogproblemen heeft maar geen geld heeft om een bril te kopen. We lopen met haar mee. Nadat Laura de antwoorden van het meisje opgeschreven heeft, vraagt ze aan het meisje wat ze graag zou willen. Ze zegt dat ze graag zou willen dat het weer beter gaat met haar ouders. Dan vertelt de moeder over haar gezondheidsproblemen. Ze heeft waarschijnlijk iets van een beroerte gehad waarbij ze gedeeltelijk verlamd is geweest. Ze heeft nog problemen met haar ene arm, schouder en nek, het gevoel is nog niet helemaal goed. Ze heeft ook wel even in het ziekenhuis gelegen. Nu heeft ze ook problemen met haar ogen waardoor ze niet zo goed kan zien. Ze laat de rekeningen zien, ook het briefje van de arts. Maar die 300 lei voor een bril is voor haar niet te betalen. Op dat moment kan ik niets anders doen dan tegen Laura zeggen dat ik die bril betaal (sorry Martin, ik heb niet overlegd, maar het is goedkoper dan €250, dus dan hoef ik niet te overleggen... 🤣🤣🤣. Ooit voor de gein afgesproken maar het werkt wel goed zo 😜). De vrouw vraagt of we voor haar willen bidden. En waar de vorige keer een hele duidelijke strijd was, is dat nu minder voelbaar. Laura bidt voor haar om genezing en bescherming. De vrouw gelooft dat God er bij is. De tranen lopen over haar wangen tijdens het bidden.. als we naar buiten gaan blijkt dat Laura het tegen de vrouw heeft verteld want ze bedankt me voor de bril. Ze geeft me een knuffel en zegt dat we zussen zijn van 1 Vader. Ze wil met me op de foto. Laura zegt wel dat ze haar mond moet houden en er niks van moet zeggen want anders krijgen ze er problemen mee met anderen.  We lopen terug om nog meer kinderen te spreken. Dezelfde moeder die net boos werd is er toch weer bij. Ze vraagt constant aan ons dat ze nieuwe schoenen moet en dat het Adidas schoenen moeten zijn. Ze wordt heel dwingend, ook naar Laura en Anni toe. We laten haar praten. Laura weet niet waar het laatste meisje woont, 3 meisjes weten het wel en willen wel meerijden en ons zo de weg wijzen. Als we daar aangekomen zijn moeten we nog een klein stukje lopen. Als we de tuindeur openen blijken het meerdere huisjes op een rij te zijn. Ook hier hebben we diverse gesprekken. Een meisje van 18 met een baby in haar armen vraagt of we willen meekomen om voor de baby te bidden. Haar huisje is max 12 m2. Er staat een kast in met een tv en een bed . En dat is het. Ze woont er samen met haar man van 21. Haar dochtertje heeft astma en eet op dit moment heel slecht, het slikken geeft ook problemen voor zover ik het begreep. Ze moet voor onderzoek naar het ziekenhuis. Ze maakt zich zorgen om haar en is bang haar kwijt te raken. Maar ze gelooft dat God haar zal helpen en haar dan ook kracht zal geven. Dan wordt je wel stil. Je hebt al zo weinig en dan dit... Dan hebben wij wel heel veel eisen en geven we God al snel de "schuld" als er dingen anders gaan dan we willen... We bidden ook hier voor genezing en bescherming. Net nadat we stoppen met bidden komt de vrouw die een bril moet hebben naar binnen. Het blijkt de moeder van dit meisje te zijn... laura vertelt nog aan het meisje (eigenlijk moet je vrouw zeggen) dat ze kunnen kijken of ze in aanmerking komt voor sponsoring. Ze schrijft de benodigde gegevens op en zegt dat ze het gaat overleggen. Een huisje ernaast vraagt een moeder gebed voor haar zoontje van 3 jaar (denk ik). Hij schijnt vaak onhandelbaar te zijn. De kinderen gaan op een rijtje zitten, het meisje wat net iets ouder is houdt haar handjes open, het ventje wat er naast zit en qua leeftijd ook er tussen zit, vouwt zijn handjes en het (onhandelbare) jongetje zit met 1 handje voor zijn ogen en 1 open handje. Blijkbaar krijgen ze toch wel het een en ander mee. 

Wat zou het toch ontzettend mooi zijn als we hier meer zouden kunnen betekenen, zowel op geestelijk vlak als alle andere vlakken... we moeten helaas weer verder. Maar het beeld blijft wel, van al die kinderen die ik zie. De moeders die om hulp vragen. De omstandigheden die vaak echt slecht zijn. Het liefst zou ik hier blijven en er gewoon willen zijn. Helpen waar ik helpen kan. Met moeite scheur ik me los. Wat geeft dit werk je veel energie (ook al kost het ook wel wat). We lopen met de meisjes die ons er gebracht hebben naar een winkel en halen wat ijsjes, als dank voor de hulp krijgen zij er ook 1. Dat vinden ze erg lekker en leuk!. 

Daarna rijden we langs een bouwmarkt om nog naar behang voor in de kerk te kijken. We zien een paar mooie, Laura gaat overleggen welke het moet worden. Ze wil naar nog een paar kindjes in Apalina. We willen graag mee maar hebben ook nog wel heel wat te doen. Dus zet ze ons af bij het depot. We hebben gevraagd of Raymond er ook kan komen zodat we de laatste spullen kunnen lossen, als wij aankomen is hij er al samen met Reinier. Het slot van het hek geeft zoals gewoonlijk problemen, Reinier biedt zijn hulp aan. Blijkbaar heeft hij gouden handen want het slot springt gelijk open😜. We zetten de zakken en dozen in het depot op de juiste plek. Zoeken nog even wat broekjes voor jonge jongens op voor Laura, die ze kan gebruiken op het project in Apalina. Daarna sluiten we voor de laatste keer het depot en het hek. Ondanks dat het veel en soms best saai werk was, was het wel een mooie tijd in het depot. Veel gelachen en gepraat. En we weten waarvoor we het hebben gedaan. 

Als we terugkomen gaan we snel naar het centrum om de foto van het gezin op te halen, om broodjes voor morgen te kopen en te pinnen voor de bus. Raymond gaat naar de kapper (uiteindelijk blijkt dat hij pas om 19 uur terecht kan), Reinier gaat met Svetlana en de meeste kinderen naar het park. Tegen de tijd dat we terug zijn, is de rest er ook weer. De jongens vinden de bus van Raymond helemaal geweldig. Slaviq wil er graag in en Nazar ook. Als Raymond ze even laat sturen en rijden is het hek van de dam. Ze mogen om de beurt op schoot zitten en een stukje voor- en achteruit rijden. De blikken van die kinderen, die lach op hun gezichten. Zo ontzettend ontroerend. En Svetlana laat haar tranen de vrije loop, tranen van geluk dit keer. 

Binnen gaan we de laatste dingen klaar maken voor de terugreis. We willen nog even douchen want daar komt vanavond vast niets van. Terwijl Roelie gaat douchen loop ik even bij Erik binnen. Hij zit er even wat doorheen. Gelukkig kan ik hem een hart onder de riem steken. Het is zo anders gelopen dan hij dacht. Maar goed, soms lopen dingen heel anders zodat je er juist heel veel van kan leren. Daarna kamer opruimen, spullen inpakken, enz enz. Tegen 19 uur halen Erik en ik patat enz (gelukkig was er een roemeense man die Engels sprak (en soms ook in Eindhoven werkt) want zelfs met vertaalapp bakte de bediening er niet veel van. Uiteindelijk gaan we met een goed gevulde tas richting huis. Svetlana heeft een hele kip gebraden in de oven ter ere van ons afscheid. Met zijn allen zitten we aan tafel. O man, wat ga ik dit missen! Even later komt Raymond ook binnen, hij ziet er weer netjes geknipt uit. Na het eten ga ik een kamer klaar maken voor een chauffeur die vannacht aankomt. Als ik het bijna klaar heb krijg ik een appje dat het toch niet meer nodig is, de chauffeur wordt opgehaald. Ach, beter zo dan dat hij wel zou komen en de kamer niet klaar was. Daarna loop ik even naar mijn kamer en zie de jongens van Svetlana op bed zitten. Svetlana ligt op het andere bed. Ik loop naar haar toe. Ze ziet er wat verdrietig uit. Ik hou haar vast en allebei moeten we even huilen. Weer afscheid nemen... het valt niet mee. Zeker voor haar niet. De jongens komen allemaal spontaan naar me toe, kruipen tegen me aan of gaan op schoot zitten. Zo zitten we even met zijn 6-en. Ik beloof haar terug te komen en als we in de buurt zijn bij haar langs komen. Ook zullen we een Russische kinderbijbel voor haar kopen. We houden contact via WhatsApp, dat is het makkelijkste. Het geeft haar wat lucht. Daarna gaan we met de mannen in het zitgedeelte zitten, Svetlana komt er nog aan met Sonja en Slaviq. Sonja heeft voor Roelie en mij een hele mooie tekening gemaakt en in een tasje gedaan. Als ze het aan mij geeft duikt ze in mijn armen. Ik trek haar op schoot en hou haar stevig vast. En weer komen bij mij de waterlanders. Afscheid nemen is echt niet leuk. Als de kinderen en Svetlana naar bed zijn, blijven met elkaar nog even zitten. Hebben we het over de afgelopen  2 weken. Wat hebben we veel mooie momenten met elkaar gedeeld. Maar ook onze zorgen en onze strijd. Voordat we naar bed gaan bidden we met en voor elkaar. Wat is dat bemoedigend. Daarna gaan we naar onze kamer. De blogs schrijven en dan naar bed. Morgen (inmiddels vandaag) moeten we er weer vroeg uit.

Er komen dan nog wat foto's bij van de sponsorkinderen, die heb ik nog niet binnen.