Een oorlog, ver weg en toch dichtbij...

En dan opeens komt er weer wat op je pad. Natuurlijk ligt Roemenië altijd in mijn achterhoofd, dus helemaal uit het niets is het ook niet. Maar lichamelijk en geestelijk ben ik inmiddels wel weer zo opgeknapt dat ik het weer helemaal zie zitten om te gaan.

Dit keer is niet het "normale"  werk van stichting Phoneo mijn doel, maar het ondersteunen van het transport van (medische) hulpmiddelen voor de ziekenhuizen in Oekraïne vanuit Roemenië. Stichting Phoneo heeft diverse lijntjes met organisaties zoals het Rode Kruis en Gain die ook net als zij hun lijntjes weer hebben dieper Oekraïne in. Phoneo is momenteel actief bezig bij de hulp aan de vluchtelingen enz. Er komen veel hulpgoederen bij Phoneo aan die ook allemaal weer gesorteerd moeten worden. Medische producten mogen echt niet over de datum zijn en elk transport moet goed uitgezocht zijn. Zomaar goederen ergens heenbrengen geeft een hoop gedoe op die plekken en gaat ten koste van de middelen zelf, maar ook van de inzet van de mensen en komt het vervolgens niet aan waar het hard nodig is. 

Dus of ik een handje wilde helpen... dat heb ik met beide handen aangegrepen. Wat vriendinnen gevraagd en Roelie had tijd en zin om mee te gaan. Dus in een week tijd moest er opeens van alles geregeld worden. Tickets, vervoer enz. Gelukkig was dat zo geregeld. 

Alhoewel dat ook wel weer anders liep dan in eerste instantie gepland was. Want ja, als we toch vanaf het vliegveld in Cluj-Napoca naar Reghin gingen, konden we ook wel gelijk een busje meenemen dat daarheen moest. En aangezien er meer personen in kunnen, konden we ook wel wat jongeren mee nemen die ook naar Phoneo gingen. Geen probleem. Doordat ik er al vaker ben geweest weet ik inmiddels hoe daar de dagelijkse routines ongeveer zijn. Dus aangegeven dat we dan ook wel gelijk ontbijt regelen voor die jongeren en onszelf. En niet te vergeten voor de mannen die onderweg zijn met een auto en aanhanger en daar ook in de loop van de avond aankomen. De codes weet ik dus dat komt wel goed. 

Ondertussen is afgelopen week ook een vrouw uit Oekraïne met 6 kinderen aangekomen in de kerk van Phoneo. Ze had geen plek om te slapen, de plaats waar ze heen zou gaan was vol. Phoneo heeft zich toen over hun ontfermd en meegenomen, zo kwamen ze middenin de nacht aan in het gebouw. En zo komt het opeens een stuk dichterbij. Hopelijk kunnen wij hun tussen de werkzaamheden door een beetje steunen.

En zoals gewoonlijk is het bij mij de dagen ervoor chaos. De kamer staat vol met medische/verpleegkundige  hulpmiddelen die gesorteerd moeten worden, moet ik ondertussen nog werken en ook even wat trainingen voor de wondzorg in elkaar zetten (dan heeft de rest gelijk wat na te kijken als ik weg ben, hahaha). En o ja, het huis moet ook nog een beetje opgeruimd zijn (dat vind ik dan weer minder leuk). Allerlei overleggen en gesprekken moesten verzet worden,  vervanging voor zondagsschool moest geregeld worden...

Dat wordt morgenochtend dus nog even alles bij elkaar zoeken en kijken wat ik mee moet nemen. En ongetwijfeld zal er nog wel meer zijn wat op het laatste nog bedacht wordt, mijzelf een beetje kennende 😉. 

Van vrienden en familie krijg ik al vermaningen dat ik wel op mijzelf moet letten en niet te gek moet doen. Ik ga het proberen... echt waar. Maar of het alle dagen lukt? Dat weet ik niet. We zullen zien. Nu eerst nog even gezellig op de bank zitten met Martin en dan zien we morgen wel weer verder.