De heenreis

We liggen/zitten heerlijk op ons bedje het verslag te schrijven van vandaag. Net een bak thee op en meerdere stukken pizza. En dat om 22.30 u plaatselijke tijd! We vielen met onze neus in de boter zeg maar. Maar zo begon de reis niet 😉.

Vanmorgen vroeg dan toch maar mijn tas ingepakt, de laatste appjes beantwoord, nog wat advies gegeven aan collega's over een plek op de huid van een cliënt, wat schoonmaken , de was enz enz. Het was dus snel bijna 14 uur, tijd om te gaan.

Nadat onze mannen samen met ons nog een heerlijk kop koffie (jaja, van de Starbucks 😀) hebben gedronken op de airport van Eindhoven, moesten we toch echt om 15.05 u wel gaan. Na de eerste controle kwamen we voorbij de eerste bocht  en hier hebben we toch echt wel meer dan 25 minuten in de rij gestaan. Oeps... dat werd haasten! Ook bij de douane ging het niet heel vlotjes, ondanks dat we zonder al te veel controle door konden lopen. Maar alles ging wel op zijn gemakkie. Dus toen we na de douane in de vertrekhal aankwamen, kwamen we in een ...lege... vertrekhal. O o... we hadden nog 10 minuten, en toen bleek dat we de cabin case hadden moeten inchecken (geen idee waarom, want we hadden betaald en mee ingecheckt). Maar goed, dat zal waarschijnlijk wel aan mij liggen 😉. En nee, we konden dat ook niet meer doen want de incheckbalie was al gesloten. Dus als we de tas mee wilden nemen moesten we €30 betalen. Weinig keus dus. 

Het voordeel van laat aankomen was dat we nu niet heel lang hoefden te wachten voor het vliegtuig vertrok. Je moet tenslotte alles wel positief blijven bekijken.

We hadden geen plaatsen bij elkaar maar er waren best wat mensen aan het ruilen van plek en zowaar was er nog een plekje waar we naast elkaar konden zitten. Veel gezelliger dus. De 3 jongeren (uit Ureterp) die met ons mee zouden rijden vanaf het vliegveld zagen we niet. Maar dat zou vast wel goed komen als we waren geland. En dat kwam het ook.

Na een vlucht met wat turbulentie landen we veilig op het vliegveld in Cluj-Napoca.  En ja hoor, aan de hand van een foto herkenden we één van hen. Onisim stond buiten te wachten met de sleutel van het busje. En zo vertrokken we naar Reghin. 

Ik denk dat we nog geen kwartier onderweg waren toen we ontdekten dat de benzine wel bijna op was, de wijzer stond bijna bij het rode streepje. En mooi dat je dan geen tankstation tegen komt...  het lampje van de benzinetank begon al te branden. Aangezien we nog wat ontbijtspullen moesten halen voor morgenvroeg stopten we bij een (voor ons ondertussen bekende) supermarktje aan de weg. Gelukkig wist ze dat er 2 km (ze zei 1 maar stak 2 vingers op) verderop een tankstation was. Maar toen begon er ook nog een ander lampje te branden. Geen idee waarvan... ik heb echt geen kaas gegeten van auto's, maar volgens mij had het te maken met verlichting of zo. Het tankstation was inderdaad vlakbij. Maar aan welke kant zat nou de tank? Net de andere kant natuurlijk dus ik weer draaien. Netjes de instructies gelezen op het plaatje naast de betaalautomaat. Eerst pasje er in, code invoeren, tanken en bonnetje pakken. Nou, mooi niet dus. Want het eerste pasje pakte die niet, fout in de magneetstrip. Andersom, ook niet, nog een keer. Weer niet. Pasje van Roelie, ook niet. Dus maar raad gevraagd bij de vrouw achter de balie. We konden binnen pinnen, maar wel pas nadat zij buiten op een knopje had gedrukt. Nou, waar het probleem lag weten we nog niet, maar we hebben getankt. De tank maar half vol gegooid, was toch wel ruim 320 lei (mogen jullie uitrekenen wat de diesel hier kost, het was 38,6 liter).  

We konden nu dus met een gerust hart verder rijden, wat de benzine betreft tenminste. Want het lampje brandde nog steeds. Dus al rijdend maakte Roelie een foto van het lichtje, wat niet makkelijk ging want de weg werd wat hobbeliger en er waren best wat bochtjes, soms haarspeldbochten. Roelie zei dat het aan de weg lag en niet aan mijn stuurkunsten. En weet je, ik geloof haar helemaal op haar woord. Jan (de man van Roelie) heeft het voor ons opgezocht. Het had te maken met de remlichten. Maar of er dan een remlamp het niet deed of dat er niet genoeg remvloeistof was, werd niet helemaal duidelijk. Maar dat er iets niet helemaal in orde was, was wel duidelijk. Vandaar dat mensen soms voorbijreden en dan seinden...? En ja, dan ga je op alles letten, hoorden we de remmen nu ook meer piepen? Waarschijnlijk zal menigeen ons uit lachen, maar we hebben er niet onder geleden. Lopend was immers net zo ver! Dus we konden er nog wel om lachen. We zijn heelhuids aangekomen. Maar dat begrepen jullie vast al wel, want anders hadden jullie nu nog niks te lezen gehad. O ja, we hadden ook nog bijna een kat platgereden, gelukkig was die net op tijd de straat overgestoken, de remmen deden het dus nog goed. En ook dit keer zijn we zonder een boete de spoorwegovergang overgekomen (ik denk dat de politie net de andere kant op keek? Roelie dacht er wel een auto te zien staan). Dus toch eventjes doorgereden want je weet maar nooit!

Wat voelde het weer vertrouwd, de weg er heen al maar helemaal toen we weer in Reghin aankwamen. Binnen de spullen in de slaapkamers gelegd, de jongeren even kort alles uitgelegd, die wilden gelijk gaan slapen. Ze waren al even onderweg. Wij tweetjes hadden nog wel even zin in een bakje thee. Dus op naar de keuken. We liepen net de keuken in of we werden warm onthaald door een stel die hier al 2 weken zaten. Of we pizza wilden? Want ze hadden 10 meter pizza gehaald voor hun groep en niet alles was op.. nou, dat ging er wel in. De jongeren er nog even bijgeroepen. Die lustten ook nog wel wat. De oven werd netjes aangeslingerd en zo hadden we lekker warme pizza en een bak thee. Vannacht ging de groep weg, en de leiding was erg blij dat ze ons nog even gezien hadden. Zo konden ze nog even wat overdragen en konden we samen nog kennismaken met de moeder uit Oekraïne. Daarna toch maar onze kamers opgezocht. Want ja, er moest nog wel een blog geschreven worden...En zo liggen we prinsesheerlijk op ons bedje, met ons eigen mandje met wat lekkers. En een overvolle keuken trouwens, want de groep had nog het een en ander over en dat namen ze niet mee. Eten voor een weeshuis dus.. ik vrees dat we niet afgeslankt thuis komen. Dan weten jullie dat maar vast.

Tot morgen!