Een heel bos...

Vannacht is er in Reghin veel werk verzet, de boomkappers hadden het er maar druk mee. Ik denk dat er veel bomen verdwenen zijn in de buurt van waar we sliepen. Vannacht is er dus weer eens een feit bewezen: als je iets graag wilt gaat het toch vaak wat minder goed. Moe maar voldaan waren we gaan liggen. Roelie zei dat haar eerste nacht ergens slapen meestal niet zo goed ging en ik was vol vertrouwen dat ik zo zou slapen. Nou, niets was minder waar. Na een paar minuten begon het ronken... en ik lag dus wakker, te wachten tot ik in slaap zou vallen. Ik durfde Roelie niet aan te tikken want ja, dan lag zij misschien de rest van de nacht wakker. Bovendien moest ik dan ook eerst mijn bed uit. Tegen 4 uur werd het minder en viel ik gelukkig in slaap.
 

Maar wat gaat die wekker dan vroeg zeg... 3,5 uur slaap is niet zoveel. Maar goed, toch er maar uit en aan het ontbijt. Ondertussen druppelden er al mensen binnen van het team. Wat goed en heerlijk om iedereen weer te zien. Daarna was er een overleg met het team wat hier nog aanwezig is. De dag werd samen doorgenomen en afspraken gemaakt, ook voor de komende zondagen. Roelie en ik gaan ons op het depot storten om daar orde op zaken te brengen. En tussendoor houden we een oogje in het zeil bij Svetlana, de moeder uit Oekraïne en haar oudste dochter Alina van 15 die al een paar dagen een buikgriep heeft. De vraag was of ik haar even na wilde kijken en kijken of het nodig was dat ze naar een dokter moest. Russisch communiceren via de app maakt het toch wel wat lastiger. Afgezien van haar buikgriepklachten leek ze mij niet erg ziek, ze reageerde goed en alert en had geen koorts, ze dronk en at ook wel wat. Mentaal zal het ook wel meespelen: je bent een puber en bent opeens alles kwijt, niemand die je verstaat of begrijpt en dat is het dan. Delbert besloot om morgen met het gezin naar de bergen te gaan, wij gaan ook mee. Goed om er even uit te zijn voor ze. Het plan werd met enthousiasme ontvangen. 

Vandaag met het busje naar het depot. Roelie was vol vertrouwen, om 10 uur vanavond zou de muur te zien zijn en zag het er super uit... Ach, je moet ook wel het zien zitten natuurlijk. Een kant van de opgestapelde dekens in zakken was volledig naar beneden gestort. Je kon amper naar achteren lopen.

Ga daar maar eens aan beginnen...

Maar goed, na even ploeteren waren de dekens weer opgestapeld en konden we zelfs naar de achterkant lopen. Na een korte pauze, (Roelie had buiten een zitplekje gemaakt) gingen we vol goede moed aan de slag. Roelie had een goed plan om een soort van tafels te maken waar we de kleding op konden sorteren. Sommige zakken waren super gesorteerd maar in veel zakken zat echt alles door elkaar. Het plan om 4 kindercategoriën te maken en ondergoed apart en dan nog dames- en mannenkleding lieten we al heel snel varen. 3 kindercategoriën kwamen er en 1 voor mannen en 1 voor vrouwen. Alleen de winterjassen, sjaals, sokken en schoenen kwamen in aparte dozen of zakken. Dan was het makkelijker te pakken. En dan kom je van alles tegen. Splinternieuwe kleding maar ook kleding die vies was of kapot, met verf er in enz... de afvalstapel groeide dus ook. Maar als je dan kijkt hoeveel tijd je dan kwijt bent met sorteren... dit moet je zeker niet willen aan de grens. Dan overzie je het echt niet meer en gaat er veel tijd en kleding verloren in de hectiek. Dus als je kleding inlevert: sorteer het alsjeblieft op maat (of leeftijdscategorie zoals baby, kinderen en tieners) en mannen en vrouwenkleding apart. Dat scheelt zoveel werk. Nu gaat alles drie keer door je handen, tijd die we ook anders zouden kunnen invullen. En o ja, graag in dozen. Want zakken, die stapelen niet lekker. Je trekt er aan 1 en er komen er 10, of 20... of ze scheuren kapot (vaak ook al tijdens transport of het vullen van het depot. Met als gevolg dat de kleding dus overal terecht komt.

Zo nu en dan moesten we wel een korte pauze nemen om even bij te komen. Gelukkig konden we buiten sorteren, het zonnetje scheen heerlijk. Maar al snel rees het volgende probleem: waar gaan we de gesorteerde spullen neerzetten? Als we nou eens een stukje aan de kant vrij zouden maken, dan konden we die daar neer zetten. Maar ja, hoe doe je dat met 3 meter hoge stapels aan zakken... 1 idee er van was om er maar boven op te klimmen en dan zakken van de ene naar de ander kant van de loods op de stapel te "gooien". Maar ook dat was onbegonnen werk. Ja, er kwam een stuk muur te voorschijn, maar we gingen echt niet alle zakken op 1 plek opgestapeld krijgen. De kans dat die in zou gaan storten werd dan ook weer groter. En die stapel tegen de muur was zeker wel 5 meter diep en dan 3 meter hoog en 5 meter breed? Maar het kan ook nog meer zijn hoor. Dan hebben we het niet over het linker gedeelte van de loods, daar zag het inmiddels wel aardig uit. Verder stond er ook een flinke stapel schoenendozen van de schoenendoosactie voor Pasen. Die moest eigenlijk nog naar kantoor. Maar die stonden dus ook gruwelijk in de weg. Dus uiteindelijk besloten we om ons busje vol te stapelen met de schoenendozen. Tussen de banken, onder en op de banken, achterin... en dan stond alles er nog niet in. Alleen was er niemand meer op kantoor. Ach, dat was van later zorg. Een deel van de gesorteerde spullen kon op die plek staan, de rest hebben we maar onder het afdakje gezet. Gelukkig blijft het droog vannacht.

We besloten het voor vandaag voor gezien te houden. Het was inmiddels al tegen 5 uur. Moe kwamen we aan bij de kerk. Svetlana liep net buiten en we kregen gelijk een warme omhelzing.

We gingen even lekker in de keuken een kopje oploscappuccino drinken. Dat smaakte echt goed. Ondertussen gingen we bedenken wat we zouden gaan doen met het eten. Opeens kwam Svetlana er aan, of we een kom oekraïense borsjtsj wilden hebben. Dat kwam echt als geroepen. We genoten er van, lekker met een plak brood er bij. Wat wilden we nog meer… 

Terwijl we aan het eten waren kwam Jonathan er aan. Hij had gehoord dat ik er was en had dus 2 mooie tekeningen gemaakt, zo leuk vond hij het dat ik er weer was. Dat was echt een verrassing. Even later kwamen ook Raymond en Reiner aan vanuit Nederland. Die waren met een busje en aanhanger komen rijden, vol met spullen. Na een korte rondleiding door het gebouw, stonden ze te overleggen wat ze gingen eten. Ik had gezien dat er nog veel borstsj was dus ben maar gewoon naar Svetlana gestapt met de vraag of de mannen ook wat mochten. Nou, dat was geen probleem. Ze ging het gelijk brengen. Wat een schat toch. 

Ondertussen gingen we samen naar het pleintje voor de kerk want er was een lokale markt. Ze waren inmiddels al aan het opruimen. We besloten een potje met neproosjes te kopen, samen met een stukje lokale zeep om die te geven aan Svetlana. Even een hart onder de riem steken... zoiets kleins, maar ze was er zo blij mee. Mooi en hartverwarmend om te zien. 

We besloten ook maar de afwas te gaan doen, de stapel was inmiddels niet meer te overzien, waarschijnlijk wel van een paar dagen. Ook het gasstel zag er niet uit. Dus ook maar een met een schuursponsje er overheen. En toen vonden we het welletjes. We gingen maar even een bakje koffie doen met de mannen. Reinier lag al op bed, dus dan met Raymond. De melk leek inmiddels op yoghurt toen die de koffie in ging (wat later dus ook echt een soort yoghurt bleek te zijn… oeps…), dus weg koffie 😞.  Dan maar thee. Ook goed en dan heb je opeens een gesprek van hart tot hart.

Maar Roelie kakte toch wel wat in en Raymond ook, dus op naar onze kamers. Roelie al strompelend naar de kamer. We hadden wel zin in wat zoets. En dan smaakt een milka reep met oreo erg goed. Twee repen zijn dan echt niks 😜. 

Zo zaten we dus al op tijd op ons bedje. Lekker de blogs schrijven, nagenieten van de dag en uitrusten. Morgen weer een nieuwe dag...