Plannen zijn er zodat je je plannen kunt veranderen

Dat was een kort nachtje! Laat gaan slapen want de blog moest af van mijzelf en vroeg er uit om afscheid te nemen van Gerrit, Esther en Esme. En ik zal het bekennen, ik ben nog even mijn bed ingedoken, al was het maar voor 20 minuten. Vandaag zullen we met Laura meegaan om mee te helpen met het kinderprogramma in Apalina. Dan kunnen we daarna nog wat kleding sorteren wat hier in de eetzaal staat. Dan is dat ook rond. Na een snel ontbijtje gaan we naar boven, naar de kerk voor stille tijd en aanbidding. We zijn er echter nog maar even of Ilja komt naar me toe. Nikolai heeft nu tijd om ons te helpen de kleding voor de Roma's weg te brengen. Morgen heeft hij vrij. Om 10 uur gaat Laura weg en we moeten nog een voorbeeld van het werkje voor de kinderen maken. Dus we pakken ons boeltje op en rijden met Nikolai naar het depot en laden de spullen in die we apart hebben gezet voor de Roma's. Vandaaruit rijden we naar Strada Pietroasei. Nikolai toetert een paar keer. Het duurt even voor er een vrouw naar buiten komt. Nikolai zegt tegen haar dat ze de andere vrouwen ook moet roepen. Al snel komen er vrouwen aan en in de achterhoede hun mannen. We doen de deuren van het busje open en Nikolai heeft de zakken aan. De vrouwen drommen om het busje heen en pakken de zakken aan. Sommige zetten ze neer, anderen geven de doos of zak gauw aan hun man of kind met de beweging van "breng maar gauw naar huis". Waarschijnlijk omdat ze anders bang zijn dat anderen het meenemen. Binnen no-time is alles uitgeladen en weg. We lopen met een oudere(?) vrouw mee, althans zo ziet ze er uit. We helpen meedragen met de zakken die ze verzameld heeft. Voor haar kind zegt ze. Die nu naar school is. Samen met haar man staat ze in haar kamer. Ik ben slecht in het schatten van de grootte van een kamer als die bomvol staat, maar het zal zo rond de 3 biij 5 meter zijn? Er staat een bed in die ook als zitplek gebruikt wordt, een kast enz, in het midden een ruimte van 1,5 bij 2m. Ze hebben het flink warm gestookt. Het is er wat schemerig doordat er volgens mij geen ramen zijn... of anders maar een kleine. Ze zien er allebei doorleefd uit. Maar toch met een kind in de schoolleeftijd. Of het zou een kleinkind kunnen zijn. Het voelt zo wrang... wij hebben het dan zo ontzettend luxe en vinden dat heel normaal. Terwijl zij het met de restjes moeten doen. Kleding die andere mensen niet meer willen dragen omdat het gepild is, of met vlekken die er niet meer uitgaan, een rits van een sportjasje die kapot is... och, dan kunnen zij het wel dragen. De huisjes zijn klein en slecht geventileerd. Veel muren zijn gescheurd en opgelapt met dekens. Een peertje aan het plafond moet voor licht zorgen en wij kopen gewoon een nieuwe lamp omdat we de andere zat zijn🙈.

We rijden terug met ons hoofd vol gedachten. We komen in de kerk aan en gaan gelijk naar boven om het kinderwerkje te maken en vast voor te bereiden met knippen. Reinier en Raymond willen eigenlijk ook wel graag mee en Laura vindt dat goed. Ze moet wel even het schema omgooien. Meestal doet ze 2 x een groepje van max 5 kinderen na elkaar, maar met zoveel hulp is het net zo goed om de hele groep in 1 x te doen. Imola helpt vandaag ook mee. Roelie en ik zijn al vaker in Apalina geweest en ook in dit gebouwtje. Hier hebben we al eens een middag georganiseerd.  Imola maakt het eten klaar, brood met worst en 2 mini croissants, druiven, komkommer en tomaat en een beker thee. Ondertussen zoekt Laura voor elk kind een schoon setje kleren uit die ze dan na het douchen aan kunnen trekken. Raymond, Roelie en ik zetten het speelgoed en de spulletjes voor het werkje in de andere ruimte klaar. Reinier plant een pruimenboompje in de tuin, hopelijk geeft deze binnen een paar jaar vruchten. Raymond komt nog aan de praat met een roma vrouw, hij laat een filmpje zien van een voorganger van een gipsy gemeente uit zijn stad. De  vrouw kan het dus volgen en luistert zo even mee. Mooi om te zien!

Vervolgens gaan we bij elkaar zitten en bidden om bescherming tegen de duistere krachten, om Gods liefde, een open hart en ogen en Zijn zegen. Daarna gaan de mannen met Laura en Imola de kinderen ophalen. De kinderen van de allerarmste gezinnen worden opgehaald. Zo krijgen ze in ieder geval 1 x per week een douchebeurt en schone kleren en een maaltijd waarbij ze genoeg te eten hebben. Vaak hebben ze nog dezelfde kleren aan als die ze de week ervoor aan kregen. Ondertussen ruimen Roelie en ik de "tuin" op, alle lege flessen en afval en dode muizen halen we er uit. Waarschijnlijk worden die gewoon over de schutting gegooid.

Als ze terug komen met de kinderen moeten ze eerst de schoenen uitdoen en de handen wassen. Daarna aan tafel, waar het eten al klaar staat. Het zijn 9 kinderen uit 3 families. Ze moeten wachten met gaan eten tot iedereen zit. Dat valt niet mee! Laura gaat eerst bidden en sommige kinderen bidden stukjes mee. Daarna mogen ze gaan eten. Ze smullen er allemaal van. Ze kunnen hun buikjes rond eten. Ergens is het een heerlijk gezicht, hoe raar het ook klinkt. Die koppies, die onder het vuil zitten, soms met blauwe plekken en wondjes en dan zo met ons aan tafel. Met een kleintje op schoot die ik help met eten geniet ik volop. Om ze ook op deze manier je liefde voor deze kinderen te laten zien. Als we klaar zijn, gaan de kinderen naar de andere kamer om lekker te spelen. Imola en Laura douchen de kinderen 1 voor 1 waarna ze weer terugkomen in de kamer. Er liggen ballonnen, die ze helemaal fantastisch vinden, met zijn allen gaan we overgooien en koppen, tikken of schoppen de ballonnen terug. Ze genieten en rennen rond met een big smile op hun gezich. Ze kunnen voor even onbezorgd kind zijn. Roelie zit met 1 van de kleintjes op het kleed te spelen en te bouwen. Reinier pakt de ark van Noach er bij en gaat samen met Andel ermee aan de slag. Hij laat zien hoe hij de diertjes door de vormpjes kan doen. Na een poosje ravotten ga ik met een aantal kinderen aan het knutselen. We maken een vrolijke vlinder van papier, een wc rolletje en chenilledraad en lovertjes. En niet te vergeten heeeel veeeeel lijm. Met handen en voeten doe ik voor hoe ze het moeten doen. Oké,  misschien niet met mijn voeten 😉. Maar ze begrijpen mij wel. Alleen worden de flesjes lijm zo'n beetje uitgegoten over de rolletjes en de tafels en binnen korte tijd zit alles onder de lijm. Maar ze vinden het geweldig. Er wordt druk geplakt en getekend. Waar de één ze netjes 1 voor 1 er op plakt, gooit de volgende de zakjes met lovertjes er gewoon overheen. Zo kan het ook. Ze vinden het super dat ze ze mee mogen nemen naar huis. Raymond zit met een paar van de jongens aan tafel, ze kruipen heerlijk tegen hem aan. Zo nu en dan zie je de koppies tegen zijn borst liggen, ze voelen zich veilig bij hem. Zo mooi om te zien. Misschien wel een vader gevoel, iets wat ze vaak moeten missen. De tijd vliegt voorbij, de kids krijgen allemaal nog een koekje en dan brengen Imola, Laura, Roelie en ik ze terug. Zo vanuit deze warme plek weer naar het harde leven. Waar ze weer gewoon hun behoefte buiten moeten doen op de grond (en er vervolgens ook nog instappen). Zo aandoenlijk om dit te zien. Waar ze tussen het afval leven, in kleine huisjes die soms nog net niet in elkaar vallen. Waarbij de moeders soms met de nek aangekeken worden omdat hun enige manier van geld verdienen is door in de prostitutie te gaan. Met vervolgens kinderen van verschillende vaders die dus ook niet in beeld zijn. Moeders die het hoofd boven water proberen te houden door in de stad samen (of ook wel alleen de kinderen!) de prullenbakken te onderzoeken en de opbrengst daarvan proberen te verkopen of iets wat enigszins eetbaar is op te eten. Een andere moeder is hoogzwanger van haar 7e kind, ze ziet er moe uit en lijkt pijn te hebben. Ze heeft ook geen eten meer. Laura besluit om zo wat brood voor haar te halen en voor een andere vrouw nog wat eten. En zo leven deze mensen dag in, dag uit. Je hart breekt als je dit ziet. Wat zou ik daar graag verandering in willen brengen. Dat ze een warm huis hebben, eten op de plank, liefde van de mensen maar bovenal de liefde van God de Vader. Op zo'n moment moet ik de knop omzetten en de kinderen gewoon geven wat ik kan geven. Wetende dat het maar een druppel is op de gloeiende plaat. En niet dat ze maar 1 x per week een paar uurtjes hebben om even kind te mogen zijn. Dan zijn er wel even momenten dat je moet slikken. 

Als we terugkomen bij het huis hebben de mannen al bijna alles spik en span. Die hebben hard gewerkt! De laatste restjes doen we met elkaar terwijl Laura wat eten haalt. Raymond rijdt naar bovenin het dorp waar de kinderen wonen en Laura gaat het eten afgeven. Ondertussen komt er een tiener (jongen) bij het busje staan die even daarvoor ook al kwam. Hij probeerde wat te verkopen of zo wat Laura niet wilde waarna hij meerdere keren de deur opentrok wat niet prettig was en voelde. Nu maakt hij en beweging langs zijn hals en wijst met zijn vingers naar zijn ogen en die van Raymond. Raymond kijkt hem schuin aan, een waarschuwende blik in zijn ogen. De jongen houdt zich daarna wel in. Een andere jongen die nog jonger is maakt wat schunnige bewegingen naar mij. Ze hebben vaak ook geen ander voorbeeld. Triest om zo groot te moeten worden. 

Terug in de kerk bespreken we de middag en bidden opnieuw met elkaar. Laura heeft regelmatig hoofdpijn na zo'n middag, ze voelt dan ook echt de tegenstand omdat ze Gods liefde wil doorgeven. Ook Imola heeft daar nu wat last van. Goed om zo nog even bij elkaar te zijn. Aan de hand hiervan ontspint zich een goed gesprek tussen ons. Bijzonder dat we zo bij elkaar mogen zijn en we bidden daarna met elkaar voor Roelie. Ook wel een emotioneel moment voor ons allemaal. 

Erik biedt ondertussen aan te koken. Wat super lief is, we hebben best trek gekregen. Erik is ook goed bezig geweest en heeft zitten schuren in een kamer. En in korte tijd zet hij een heerlijke maaltijd op tafel. Zelfs Slaviq eet lekker mee. Roelie en ik sorteren de laatste zakken kleding die hier staan zodat we ze morgen naar het depot kunnen brengen. We halen er nog wat passende kledingstukken uit voor Svetlana en de kinderen. Ze zijn er erg blij mee. 

Roelie vertelt Alina vast dat wij donderdag weer naar huis gaan. Verdrietig valt ze Roelie om de hals en kruipt bijna bij haar op schoot. Ze moet erg huilen. Ze hebben alles al moeten achterlaten en hier wat rust gevonden en mensen die tijd voor hun nemen en nu gaan die mensen weer weg... ook Svetlana heeft het er moeilijk mee. Ik omhels haar lang en ook ik moet wat tranen laten. We beloven contact te houden. Ik zorg samen met Sonja dat ze whatsapp krijgt op haar telefoon zodat we ook kunnen appen, wat veel makkelijker en goedkoper is dan sms'en. En dan kunnen we foto's sturen. Ik app gelijk alle foto's en ze is er zo blij mee! Opnieuw omhelst ze mij. En ik, ik slik nog maar eens extra... 

 We beloven morgen met zijn allen patat te gaan eten. Dat vinden ze erg fijn. Eén ding weet ik zeker, dat ik donderdagochtend niet blij weg kan gaan. Ik zie er nu al tegenop. Gelukkig weet ik dat we dezelfde Vader hebben. Dat scheelt heel veel.

Terwijl ik nog wat wasjes draai zodat Imola morgen niet zo hard hoeft te werken, laat Roelie Venja een filmpje zien over Jona in Nineve zien (in het russisch). Het boeit hem erg en gaat er helemaal in op. Zelfs als de slaap hem soms bijna overmant blijft hij kijken. Het filmpje is precies afgelopen als zijn moeder hem komt halen. Roelie stuurt de link naar Svetlana zodat ze weet waar ze die kan vinden. We besluiten samen dat we op zoek zullen gaan naar een Russische kinderbijbel die we aan hun kunnen geven. Wie weet wat dat nog gaat betekenen voor hun. We zullen in ieder geval voor ze bidden!

Daarna vertrekken we naar onze kamer om de blogs te schrijven en uit de vele foto's te kiezen welke we gaan gebruiken.... een hele klus nog. Zo is ook deze dag bijna weer afgelopen. Welterusten en tot morgen.