dag 9. de Oase en de haven van Petra

De dag begint relaxed. Met mijn tas gepakt ga ik naar de Oase. Samen met 2 artsen nemen we de lijst door wat er in de medische bus en op de nieuwe post moet komen. Na de lunch begint mijn shift. Er is een doos binnen gekomen met kerst versiering. Met zijn allen hangen we wat lampjes op en hebben we met elkaar pret. Totdat er een telefoontje binnenkomt. Er liggen vluchtelingen in het water. De rescueboot is onderweg om ze uit het water te halen. Ook de rest wordt er af gehaald. Maar goed ook, want even later zinkt de boot. De artsen sjezen in auto's weg en samen met een andere verpleegkundige maak ik de post klaar. Versiering aan de kant. Heet water staat klaar voor een bakje thee. De crashtassen staan klaar. Dan de melding dat iedereen van de vrijwilligers er heen moet. Na een half uur beslissen we om de medische post dicht te doen om ook daar heen te gaan. We rijden er snel heen. Op de kade in de haven liggen en zitten overal mensen. Sommigen huilen hartverscheurend, anderen zijn stil. Ik kom bij een man terecht die sterk afgekoeld is, van kop tot teen doorweekt. Hij reageert wel redelijk, maar verkrampt zo nu en dan van de pijn en schreeuwt het dan uit. Aangezien hij geen Engels kan komen we er achter dat hij heel veel pijn heeft in zijn been. Ondertussen wrijven we hem droog en kleed ik hem samen met een andere paramedicus van een andere organisatie om. Hij trekt weer een beetje bij, maar de pijn in zijn been blijft bij vlagen heel heftig. Ik roep er een arts bij en de man wordt even later met een brancard vervoerd naar de ambulance. Na een snelle blik kom ik bij een moeder en 2 kinderen uit. Ze zijn net aangekleed door een ander, maar beginnen na een kort gesprekje met een man hartverscheurend te huilen. Het ventje van een jaar of 10 probeert wat te vragen maar we begrijpen elkaar niet. Niemand in de buurt verstaat er Engels. Wat de man verteld heeft weten we niet, maar waarschijnlijk iets over haar andere kinderen. Die zijn in een ambulance naar het kamp Oxy gebracht. Niets ernstigs, maar dat krijgen we dus niet duidelijk gemaakt. Dan maar zo snel mogelijk naar het kamp, dan ziet ze ze weer. Uiteindelijk blijkt er een kindje van 2 en een man van rond de 75 verdronken te zijn. Reanimeren had geen zin meer, gelukkig liggen ze buiten zicht op een andere boot. Overal lopen fotografen rond. Het voelt zo dubbel. Maar het is goed dat de wereld dit weet. Dat dit nog steeds gebeurt. Er opnieuw weer twee mensen zijn verdronken, op hun weg naar de vrijheid! Had die oude man en dat kleine kindje gedacht dat hun leven zo zou aflopen? Terwijl ze met hoop op een nieuw leven de reis zijn begonnen? Als alle mensen weg zijn naar het kamp ruimen we de boel op. Zetten de crashtassen in de auto en rijden stil terug.