Diamonds

Vandaag komen we iets trager op gang, gisteren heeft het ons allemaal toch wat meer energie gekost. Maar eenmaal uit bed gaat het ook toch wel weer goed. Na het ontbijt en gebed wordt er van alles afgesproken, geregeld en weer veranderd😉. Gina is niet helemaal fit dus we gaan alleen naar Denise met haar dochter Sonia. Mattei gaat ook mee zodat hij alles goed kan vertalen. We rijden er heen. Bij binnenkomst is de kamer voor mijn gevoel nog kleiner dan het in mijn herinnering was. Denise komt net naar buiten met haar dochtertje. Gina blijft bij de deur staan omdat ze zo verkouden is. Wij komen de kamer in om te overleggen over Sonia. Sonja heeft een PEG-sonde (sonde direct door de buikwand heen in de maag) om zo voeding binnen te krijgen. Helaas krijgt ze alleen wat melk, soms wat koemelk, en eventueel wat cereals door de sonde. Maar dat is natuurlijk niet voldoende voor haar om te groeien. Geld voor speciale voeding heeft ze niet, voor gewone voeding heeft ze vaak al niet voldoende geld. Als ze 10 kilo is zou ze geopereerd kunnen worden voor een correctie en kijken wat ze er verder aan kunnen doen. De arts had aangegeven dat ze verrijkte voeding moest krijgen, maar die moet ze dus zelf halen. Zonder recept. Alleen 4 grote spuiten heeft ze gekregen voor de voeding, daar moet ze het maar mee zien te redden. Terwijl het qua hygiëne beter zou zijn dat ze er meer zou hebben. Ze valt totdat ze voldoende gewicht heeft onder de controle bij de huisarts. Sinds ze uit het ziekenhuis heeft ze geen controle meer gehad. Ik kijk even hoe de ingang van de sonde er uit ziet. Gelukkig ziet die er goed uit. Ze maakt het schoon met een schoon doekje maar stromend water hebben ze niet dus moet al het water gekocht worden. Ze heeft wel wat zalf voor de huid. We willen haar net vertellen dat we gaan kijken wat we kunnen doen voor haar, als de landlady binnenkomt. Zij woont naast haar, Gina vertelt dat ze elke keer binnenkomt lopen als er iemand is om te horen wat er gezegd wordt. Als ze maar enigszins het idee heeft dat ze wat krijgt wil ze ook geld of de huur verhogen... triest is dit. We lopen dus naar buiten met Denise en zeggen dan dat we gaan proberen haar te helpen. We beloven niets, zodat het niet tegen kan vallen. We nemen afscheid. We hopen echt dat we haar kunnen helpen. Maar eerst geld bij elkaar zien te krijgen voor de voeding en de operatie. Wie weet wat we daarna nog kunnen betekenen voor haar. Diep van binnen raakt het me, dat het zo werkt. Dat ze zo moeten rond zien te komen en als ze ook maar een beetje een meevaller hebben komt de landlady er weer aan om wat te vangen.

Mattei zet me af bij de kerk, Rasmus brengt ons naar the red house, waar het project voor de diamonds is. Dit is een project waar meisjes mogen komen die in de prostitutie zitten om hier rust te vinden, hopelijk hierdoor uit deze situatie durven en kunnen stappen en ook God mogen vinden.

Daarna rij ik met hem mee terug naar de stad om nog wat steriele gazen en spuiten te halen en wat verbandjes te halen voor iemand anders. Verbanddozen zijn in Reghin alleen verkrijgbaar bij de autoshow. Verbandrolletjes en steriele compressen alleen bij de pharmacie. Maar mens, wat is dat duur! Vier rolletjes verband (1 spuitje van 20 cc, groter hebben ze niet) en 5 compressen kosten 110 lei (€22,00). Dan is dat in Nederland toch goedkoper... ja, dan snap ik ook wel dat je dat niet gaat kopen als je al bijna geen geld hebt voor eten. Narcis haalt ondertussen Lavi op en gaat samen met haar de meisjes van het project Diamonts ophalen. Dit zijn jonge meiden (tieners vanaf 13 jaar(!) tot circa 16 à 17 jaar?). Onderweg pikken ze mij weer op en rijden we naar the red house. Twee x twee van de meiden zijn zussen. Twee zussen hebben allebei al een kleintje. De andere 3 (nog) niet. Als je dan denkt aan je eigen kinderen zou je er toch niet aan moeten denken dat ze al een kleintje zouden hebben op die leeftijd. Het jongste meisje is 13 en is "weggegeven” aan een oudere man. Eén van de meisjes heeft een vriend en woont bij hem. Alle 5 zitten ze in de prostitutie. Het aantal meisjes wat naar dit project komt is wat wisselend, soms zijn ze aan het "werk" of zijn ze er niet en 1 meisje is nu weer naar school waar ze erg blij mee zijn. Corina is met de anderen bezig geweest om het eten voor te bereiden, ze eten vandaag goulash met brood. Ook is er taart omdat er vandaag weer voor het eerst sinds een tijdje dit project in the red house is. Verder staan er chips en pruimen op tafel. Ze genieten er van. Na de taart en chips gaan we eerst met de crea-activiteit bezig. Ik zou de intro doen in het Engels en Lavi vertaalde het naar het roemeens. Eerst vertel ik wat over dat het leven soms best moeilijk kan zijn, dat er donkere periodes kunnen zijn, problemen of ziekte. Dat je dan geen licht meer ziet, geen hoop voor de toekomst. Dat dat heel lang geleden ook zo was maar dat God Zijn Zoon Jezus naar de aarde zond om hoop en licht te brengen. Door te sterven aan het kruis is het voor ons mogelijk geworden om een kind van de Vader te worden. Dat we niet meer in het donker hoeven te lopen als we Hem volgen (Johannes 8:12). Dat we daarom een kaars mee hadden gebracht die ze kunnen versieren zodat ze elke keer als ze de kaars zien herinneren dat Jezus hun Licht wil zijn. Achteraf hoor ik dat een paar van de tieners wel wat emotioneel werden, herkenning hadden in mijn verhaal. Hopelijk mogen ze de boodschap dat Jezus ook een Licht voor hun wil zijn en hoop wil brengen. Hierna gaan ze de kaarsen versieren. Ze vinden het allemaal erg leuk een versieren de kaarsen echt mooi. Aansluitend steekt Lavi de kaarsen aan en bidt ze voor de meisjes. Dat ze vrede, Licht en hoop mogen ontvangen. Daarna blazen ze de kaarsjes uit en mogen ze ze in de kadotasjes doen, we hebben er ook de tekst (Johannes 8:12) in het roemeens  op een kaartje er aan gehangen. Ook nog een tube tandpasta en een tandenborstel. Ze zijn er heel blij mee. Hierna is het douchetijd. Ze mogen zich allemaal even heerlijk douchen, een hele luxe voor hun en mogen ze een setje kleren uitzoeken en die aantrekken. Daarna wacht een heerlijke bord goulash op hun met brood en zure augurken. Terwijl wij de rommel een beetje opruimen hebben ze even tijd voor zichzelf om te genieten van de rust, elkaar en het even niks te moeten van een ander. De middag vliegt dus voorbij. Samen met Narcis brengen Corina en ik de meisjes weer terug naar huis. Terug naar alle problemen van hun dagelijkse leven, het vuil waarin ze leven, tussen de hopen afval en hun bouwvallige huisjes... we hopen en bidden dat ze de weg hieruit zullen vinden. Later vragen we aan Narcis hoe anderen uit de wijk hier naar kijken, dat deze gezinnen geholpen worden. Het blijkt dat ze hier niet zoveel van zeggen maar wel dat ze het wel oké vinden, ook omdat zij zien dat zij nog armer zijn dan de rest. 

Als we aankomen bij de kerk zijn Martin, Harry en Raymond er ook. Martin en ik gaan nog even langs de pharmacie te gaan, als we terugkomen zijn Ilja en Paulone er. We praten nog even over de ervaringen en projecten. Vertellen dat de glijbaan nu bij the red house staat. De kinderen in Apalina waren wel erg teleurgesteld dat de glijbaan weg ging. Ze hebben uitgelegd dat ze wel wat ondeugend waren geweest door telkens over de hekken te klimmen en het veel onrust in de wijk gaf en de glijbaan daardoor weg moest. Dat was dus wel even slikken voor ze. Maar hopelijk leren ze er ook wat van. Al is het wel een harde leerschool. Zeker omdat wij ook echt zagen hoe ze er van genoten. Het is niet anders. Soms lopen dingen anders dan je hoopt, of hoop je dat je vermoedens niet blijken te kloppen. Dit keer liep het zo. Maar de glijbaan zal ook op de andere plek tot zijn recht komen. Nu hopen dat het klimrek en de wipkippen er kunnen blijven staan en dat het geen onrust meer geeft. Het is ook goed en fijn om dit naar elkaar uit te spreken. We drinken samen een kop koffie en besluiten naar de pizzeria te gaan. De pizza smaakt echt goed, helemaal omdat ie maar €5,00 is 😀. In de kerk komt Nicolai net de gang op. We kletsen nog even wat, hebben lol met elkaar maar ook even een broer-zus-enz momentje hebben. We weten dat we van elkaar houden, dat we hetzelfde doel hebben. Dat we nu nog niet dezelfde taal spreken maar eens allemaal dezelfde taal hebben, elkaar dan altijd zullen begrijpen, zelfs zonder de (soms maffe) gebarentaal.

Op onze kamers ruimen we de spullen op, zetten alles wat we hebben meegenomen voor de mensen zoals Doina, Denise, Paul, Veronica en anderen in het kantoor met briefjes erbij zodat het team die weer kan meenemen. Met het schrijven van onze blogs staan onze monden ook niet stil en wordt er best vaak even niet geschreven. Zo nu en dan steken de emoties de kop even op, fijn dat we het zo ook als vriendinnen mogen en kunnen delen. Ook aan deze dag is een einde gekomen...

Ps. Er staan hieronder geen foto's van dit project, jullie begrijpen vast wel waarom we deze meisjes niet op de foto zetten en hier plaatsen.