Kaarsen versieren met waxfolie

De dag begint met stille tijd in de kerk voor wie wil en wie kan (sommige teamleden moeten al vroeg beginnen). Corina en ik hebben besloten toch wat later te beginnen bij Selah, Martin komt ons ophalen en zet ons bij Selah af. Onderweg komen we nog langs een vrachtwagen die half in de greppel ligt, later horen we dat er nog een vrachtwagen helemaal in de greppel ligt. Zelf gaat hij door naar Apalina waar hij Paul en Harry al naar toe gebracht heeft om de laatste speeltoestellen vast te maken. Als wij aankomen in Selah geeft Lomis ons een rondleiding in het gebouw want voor Corina is alles nieuw. Na de rondleiding komt net het eerste meisje aan die straks naar school gaat. Zij gaat eerst douchen en krijgt haar schone kleren aan voor school. Samen met Sandy leest ze nog wat roemeense woorden en doen ze nog wat huiswerk. Als ze hoort dat we vanmiddag kaarsen gaan versieren wil ze dat heel graag nog doen. Ze heeft niet zo heel veel tijd over maar ze kan vast nog wel wat maken in die tijd. Ze weet welke kleuren ze wil kiezen, en gaat heel precies te werk. Op internet op mijn telefoon ziet ze een mooi voorbeeldje en die bekijkt ze nauwkeurig. Soms met een kleine aanwijzing, waardoor het nog beter lukt. Als de kaars af is steekt Lomis de kaars aan, supertrots zit ze met de kaars op de bank.

Na wat gegeten te hebben gaat ze naar school. Ashley is er inmiddels ook en samen met Sandy en Lomis genieten we van wat goulash, brood en wraps met roemeense sauzen. Al snel komen de eerste kinderen van school, nadat ze zich gedoucht hebben en omgekleed, krijgen ze wat te eten. Ondertussen word ik door Lomis gevraagd of ik bij 2 kinderen wil kijken want het ene kind heeft een bultje op de huid en de andere heeft op meerdere plekken wondjes/soort puisten op het lichaam. Bij de eerste lijkt het meer een verstopte talgklier op de buik te zijn, niet iets om zorgen over te maken lijkt me. Het andere jongetje heeft meerdere plekken op zijn lichaam. Lijkt wat weg te hebben van steenpuisten maar ik twijfel er aan of dat het is. Ik overleg met een bevriende huisarts die ik van andere projecten ken en hij heeft wel een idee wat het is, waarschijnlijk ecthyma, familie ervan. Ik geef het door aan Lomis. Fijn dat ik ook zo nog kan helpen. Martin en Harry gaan met een paar jongens het hek repareren met tireps, ze helpen al heel goed mee. Of de jongens helpen of Martin en Harry dat laat ik even in het midden 😉. Ze zoeken zelf ook nog gaten op die gerepareerd worden, zo leuk vinden ze het. Na het eten gaan we samen met de kinderen de kaarsen versieren. Voor de jongsten hadden we al wat figuurtjes uitgestanst en geknipt. De oudere kinderen mochten het zelf doen. Ze snappen het goed hoe ze het moeten doen. Als de kleintjes het meeste van de waxfiguurtjes hebben opgeplakt, mogen ze ook wat figuurtjes uitstansen. De kaarsen worden bij sommigen helemaal vol geplakt maar ze zijn er supertrots op. Alle kaarsjes gaan aan en er wordt een groepsfoto gemaakt, helaas mist alleen Rubi, hij zit op het strafbankje. En nee Martin, dan mag je niet gezellig met hem gaan kletsen. Iedereen krijgt daarna een papieren kadotasje met een lintje om vast te strikken. Supertrots zijn ze er op. Ze worden voor dit moment nog even netjes weggezet maar straks mogen ze mee naar huis. De kinderen hebben geen huiswerk vandaag, dus mogen ze heerlijk buiten spelen. Dat hoeven ze maar 1 keer te zeggen. En Martin en Harry? Die spelen heerlijk mee. Verstoppertje, schommelen, rolschaatsen enz. Martin wordt achternagezeten, op een gegeven moment hoor ik de kinderen juichen, Martin ligt op de grond en ze springen er allemaal bovenop. Het lijkt alsof ze hem eindelijk te pakken hebben en hij zich overgeeft maar achteraf vertelt Martin dat hij zijn voet verzwikte en dus op de grond viel maar de kinderen dachten dat hij zich overgaf... die hadden het dus totaal niet in de gaten. Corina en ik worden volgestopt met zandtaartjes die deskundig worden gebakken door Made(line), met melk, ei enz. Zelfs met citroen en chocoladesmaken. En we mogen niet proberen om ze al te gaan eten voor ze de oven ingaan, want dan krijgen we echt wel een waarschuwende blik!! Dat proberen we dus niet nòg een keer. De tijd vliegt voorbij en dan worden de kinderen weer naar huis gebracht door Ashley.maar eerst worden alle spulletjes bij elkaar gezocht en niet te vergeten de kaars in het tasje. Sommige kinderen halen het drinken, het koekje en de appel uit hun schooltas en stoppen het in hun kadotasje. De een nog parmantiger dan de ander lopen ze er mee naar buiten. En komen dan net zo snel weer terug om nog even een knuffel te halen, een high five te geven en gedag te zeggen. Bij Alex staan zelfs de tranen in de ogen. Wat ga ik deze kids weer missen... het is zo geweldig om deze kinderen te zien en te zien groeien, dat ze je herkennen als je er weer bent. Corina herkenden ze ook van de kerk. Ze letten dus goed op! We drinken nog een bakje koffie met de dames en praten nog even na. Bijzonder om (al is het maar 1 dag deze keer) deel uit te maken van deze groep enthousiaste leiding, die alles achter gelaten hebben om deze kinderen te dienen...

Martin en Harry halen als we weer terug zijn bij de kerk spullen voor de macaroni, Corina gaat aan haar blog bezig en ik ga mijn first aid training voor morgenochtend voorbereiden. En natuurlijk certificaten maken, want ja, dat wilden ze zo graag. Nou, dat kunnen ze krijgen hoor. Dan maken we het ook gelijk maar vet-officieel 😀 😀. Ik probeer nog wat extra verbandmateriaal bij de apotheek vlakbij de kerk te halen, maar ze hebben er nauwelijks wat, alleen wat zelfklevende windsel in verschillende kleuren maar dan houdt het al een heel eind op. Of voorverpakte pleisters... de apotheker gaat nog op zoek naar het adres van de winkel die het wel zou verkopen, maar volgens internet zit de dichtstbijzijnde in Targu Mures... ze weet dat er wel 1 moet zitten maar ook een andere assistent die ze belt weet het niet. Ze weet niet hoe de winkel heet maar wel in welke straat het staat. Nou ja, dan morgen maar even kijken. Als ik terugkom gaan we met zijn vijfen eten, alle verhalen van vandaag komen los. Wisten jullie dat ze Harry in Apalina Paco (=opa) noemen?  Ze kunnen het daar goed met hem vinden en zitten graag bij hem. Ondertussen zit Martin met zijn voet omhoog, hij heeft toch best nog wel wat last van zijn enkel. Hopelijk zakt het weer snel. We genieten van elkaars verhalen. En hebben soms dikke lol om wat er is gebeurd, en soms ook voorpret... 😉.

Wij duiken uiteindelijk ons bed in.  We kijken nu al weer uit naar de volgende dag!