Stof tot schrijven

Lekker is dat, als je kunt uitslapen! Tenminste, dat geldt voor Corina, Martin en mij. Want Harry is zoals gewoonlijk bijtijds wakker. Die zit al om 7 uur rechtop! Wij worden wakker van de band die aan het oefenen is. Totaal niet erg om zo wakker te worden!

Om 11 uur begint de dienst, Ronald Wolthuis leidt de dienst in het Engels, Angela vertaalt naar het roemeens. De liederen zingen we zoveel als mogelijk mee want die zijn in het roemeens. Er zitten een aantal bekende liederen (opwekking) tussen. Zo mooi om dan toch wat mee te kunnen zingen en je de tekst ook enigszins kent. Ook het moment van aanbidding door het zingen van het lied alleluiah raakt ons hart en mogen we ons dicht bij God weten. 

Na de dienst praten we bij met leden uit het team en drinken we een bakje koffie. We besluiten samen met Raymond, dus met zijn vijfen een stukje te gaan rijden. Op advies van Ilja rijden we naar Adreneasa, met dat ik het op zoek, komt het me bekend voor. We zijn er al eerder geweest. Als we aankomen is het al tegen 4 uur, we besluiten eerst maar wat te gaan eten in het restaurant. Ik zeg nog, normaal gaan we nooit op zondag uit eten maar hier is het toch wat anders. 

We moeten wel een uur wachten op ons eten maar het smaakt goed. Als Martin gaat betalen zegt de man "sorry it was so late". Daarna lopen we nog een stukje de bergen op, erg mooi uitzicht. Als we teruglopen naar de auto besluiten we om nog een stukje verder te rijden, ik zag op de map dat er een eindje verderop een panoramic cabin in Stanceni is. Ik zie dat daar ook een weggetje is om over terug te rijden.  Dus daar zal ook wel vast wat moois te zien is (alles voor een foto). Ik kan de anderen overhalen om voor dit weggetje te kiezen... een alienactie dus want we hebben geen idee wat voor weg het is. We rijden er heen, blijkt dat het wel een karrenspoor weg is waar het aan ligt, maar goed we doen het toch. Blijken het een paar zwarte blokken kubuswoningen zijn met vel ramen 😜. We nemen wat foto's (het uitzicht is wel mooi inderdaad). 

We volgen de sporen (op veel plekken is het niet meer dan dat) en kunnen wat mooie foto's maken. Daarvoor wordt Martin  gecommandeerd door Corina en ik: "nee, 1 meter terug, 20 cm vooruit want anders zit er een tak voor" enz. Op een gegeven moment wordt het weggetje wel heel hobbelig en horen we ook wat gebonk. Martin is bang dat de voorbumper eraf zakt dus hij gaat even met Raymond kijken. Het is niet het geval. Even twijfelen we of we toch verder gaan, maar draaien zal ook een hele uitdaging zijn en we zijn al op de helft van het weggetje. Dus maar gewoon verder dus. Zo nu en dan best een steil stukje en met regelmaat wat gebonk tegen de bodem... het wordt dus wel wat stiller in de auto, maar tegelijkertijd ergens ook wel gaaf! Maar we halen het!

We rijden terug naar Reghin,Martin belooft ons een cappuccino met verse opgeklopte melk, klinkt goed toch?! Als we uit de auto stappen en ik mijn rugtasje uit de kofferbak wil halen, is de kofferbak wel erg leeg 😞. Ai... waar is dat ding gebleven. De middag neem ik door, bij het restaurant dus... "tja" zegt Martin, "dat is dus je straf omdat je op zondag in een restaurant eet"... Lekker dan... 😜 😜.  We hebben er dikke lol om, we besluiten om met zijn tweetjes terug te rijden. Onderweg bellen we Ilja op om te vragen of zij het restaurant wil bellen over de tas. Al snel belt ze terug, ze hadden hem inderdaad gevonden, ze waren nog achter ons aangerend maar dat hadden wij dus niet gezien. Als we aankomen is alles al donker, de man die Martin vanmiddag sprak komt gelijk naar buiten en haalt de tas. Martin geeft de man een hand en zegt: "sorry we are so late" 😀. We lachen er samen om. We bedanken hem heel erg en rijden terug. Eenmaal in de kerk kletsen we nog even bij en duiken dan ons bedje in (na de blog te hebben geschreven) want morgen moeten we om 7 uur paraat staan om naar Selah te gaan. 

(Bij het verhaal van vandaag horen ook 2 video's)- kijken onder video's)