Huisbezoek in Petelea

Nou ga maar even zitten, want het is weer een heel verhaal...

Tja, en dan ben je alleen. Voor mij toch wel een uitdaging. Misschien nog wel meer dan alles wat ik hier zie en mee maak. Nadat ik gisteren thuis kwam  (nou ja, mijn pensionkamer dan...),  was ik alleen. En ik hou van mensen om mij heen. Al is het maar dat ik weet dat ze er zijn. Maar dat was nu dus niet het geval. Oftewel, ik had een pittige avond. Ondanks dat ik moe was, kwam de slaap niet echt. Ik voelde me zelfs zielig! Erg hè. Gelukkig kwam ik zelf tot dat besef. En wat is er dan makkelijker dan bidden om rust. Niets, dus heb ik dat dan ook gedaan. Ik voelde me rustig worden en viel daarna dan ook snel in slaap.
Vanmorgen was het vroeger op. Om 8 uur was het eerst een uur van gebed. Hoe goed om zo de dag te beginnen. Bewust de tijd te nemen en te luisteren wat God tot je te zeggen hebt. Alles wat er is op te dragen aan Hem.
Hierna kwam het team bijeen in het kantoor. Delbert (de amerikaanse voorganger) wilde graag het team bemoedigen zodat wij anderen ook weer kunnen bemoedigen. Hij vertelde (een deel van) zijn getuigenis. Van jongs af aan gebruikte hij drugs, steeds zwaarder (tot aan crystal meth toe). Speelde in een metal band en kwam in aanraking met de duistere wereld, seances enz. Tot hij op zijn 23e aangeraakt werd door God. Een heel verhaal in een notendop. Maar zo bijzonder om te horen. Hoe  belangrijk is het dan om anderen te laten zien wie God is!

Vandaag zou ik mee gaan op huisbezoek in Apalina, maar Gina had vandaag geen maatje dus ging ik met haar mee. Dan konden er toch huisbezoeken afgelegd worden in Petelea. In Apalina en Petelea hebben ze sponsorkinderen, het programma heet 'bread to live'. Door 1 kind per gezin te sponsoren hopen ze op deze manier verandering te kunnen brengen in een gezin. Ik zal eerdaags wat meer uitleggen over de missies die ze hebben. Vandaag gingen we langs een aantal gezinnen om een sponsorbrief te laten tekenen/schrijven. En dan krijg je gelijk even een inkijkje in hun leven, hoe het gaat.
Ik zal proberen een beetje te beschrijven hoe het er uitzag, hoe het er aan toe ging. Zodat jullie een beetje het gevoel krijgen hoe het er uitziet. Kon maar een paar foto's maken.

Met een busje reden we naar de gipsy wijk. Eigenlijk is het een zijstraat van het dorp Petelea die uitmondt in deze wijk. Waar de wegen in de rest van Roemenië al niet overal even geweldig zijn, in Petelea wordt het al een stuk minder (kuilen en gaten in de weg, her en der opgelapt maar nog uitkijken waar je rijdt). Maar zodra je de wijk in rijdt is het nog slechter. Op sommige delen van de weg ligt heel grof asfalt, andere delen gewoon grond met of zonder steentjes. Diepe geulen over de wegen, afval zwerft er rond. Sommige huizen zien er tiptop uit, die zijn dan vaak van mensen die werk hebben of vaker kunnen werken. Maar sommige huizen hangen van ellende aan elkaar. Golfplaten op lemen muurtjes, deuren die nog net aan de hengsels hangen en scheuren in de muren. Vaak bestaan de huizen uit 1 of 2 ruimtes, waar ze met het hele gezin in wonen, soms met nog familie er bij. 1 of 2 banken, of een bank en iets wat een bed moet zijn. Dekens opgetost in de hoek zodat als ze gaan slapen alles zo gepakt kan worden. Een ijzeren houtkacheltje waar ze ook op koken. Gewoon in de woonkamer, met open vuur. De meeste mensen zien er smoezelig uit. De kinderen die er spelen zien er vaak nog minder schoon uit.
We komen een vrouw tegen. Een flinke hoest (longonsteking gok ik) en al achter adem bij een stuk lopen. Of we voor haar willen bidden. We verstaan niet alles (ik pik wel een paar woordjes roemeens op maar daar houdt het wel mee op). Vervolgens laat ze zien dat ze net bij de dokter medicijnen heeft gekregen. Antibiotica dus... zit ik waarschijnlijk goed;). Verder heeft ze nog een aantal klachten. We vervolgen onze weg en daar komt een ander oud vrouwtje aangelopen. Amalia. Ze begint een heel verhaal, soms moeten we heel veel moeite doen om het goed te begrijpen. Want voor je het weet beloof je iets. Haar kleinzoon (Darius) van ik denk een jaar of 10 stuurt ze vooruit om de sleutel van het huis van haar dochter. Daar staan we voor. Maar de deur zit op slot. Haar kleinzoon heeft nu niet meer dan een onderbroek aan. Gina raakt even aan de praat met de buurvrouw. En begint Amalia aan mij te vertellen over wat er aan de hand is. Van wat ik gehoord heb van Gina en ze mij verder in gebaren duidelijk maakt, is dat de man van haar dochter (nog een jonge meid) alcoholist is en dan vaak agressief is. Ook naar haar dochter toe. Ze begint te huilen en voor ik het weet huilt ze op mijn schouder uit. Ik laat haar maar stilletjes uithuilen en hou haar stevig vast. Ik bid voor haar. Meer kan ik niet doen. Maar voor haar voldoende op dit moment.
De sleutel blijkt niet te vinden dus gaan we naar een ander huis waar ook een sponsorkind woont. De brief wordt geschreven/gekleurd. De vrouw uit dit huis is zo dankbaar, Gina krijgt een zak walnoten van haar. En ze wil er echt geen geld voor hebben. Terwijl die best duur zijn (als ze deze zouden verkopen levert dat wel wat op!).  Ondertussen komt Amalia en haar dochter met de tweeling (1,5-2 jaar) van haar dochter er ook bij. Ze zijn eerst wat verlegen. Vooral het meisje maar als ik een paar keer kiekeboe doe wordt het wat minder. Als ze eenmaal wat kleurtjes hebben en ze mogen kleuren op hun sponsorbrieven vinden ze het helemaal leuk. Ze vinden het jammer dat ze hun kleurtjes weer moeten inleveren. De dochter van de vrouw waar we in huis zijn wil graag op de foto. Met haar moeder, samen op de bank. Een mooi tafereel, voor een wandkleed van Jezus aan het avondmaal. Deze moeder heeft veel lichamelijke klachten. Er wordt precies aangeduid waar, maar ook waar de medicijnen in moeten (tot schaamte van haar dochter🙈). De doosjes met medicijnen (inclusief de tas met lege strips) worden te voorschijn gehaald. Gina vraagt waar het voor is en ik leg het uit. Zodoende weet Gina ook een beetje waarvoor ze medicijnen heeft. Ze heeft ook een pijnlijke dikke plek onderin de rug. Ze vraagt wat het is maar ik ben geen dokter en ik zie niet alles vanaf de buitenkant (was het maar waar). Ook zij wil graag gebed. We bidden deze dag vaker met en voor de mensen. Maar of de mensen echt geloven... het zal soms ook een mix zijn. Een mengeling van hopen dat ze door ons gebed beter worden (en dan is het voor hun meer alsof wij het dan doen) en dat ze geloven dat God kan helpen. We proberen dan ook mee te geven dat ze zelf moeten bidden, dat ze Isus (Jezus) nodig hebben.
Amalia was ondertussen weggegaan en komt nu al hijgend terug. Ze heeft blijkbaar snel gelopen en stopt me een flinke tas vol met walnoten toe en Gina krijgt er nog 1 voor het hele team. En nee, ze willen er niks voor hebben. Maar ze willen wel naar de ochtend komen als we creatief bezig gaan! Leuk. Ik zie er naar uit om ze weer te zien. Zo zien we nog een paar gezinnen/kinderen.

Dan blijkt Doina inmiddels weer terug te zijn van uit het ziekenhuis. We gaan bij haar langs. Wat ziet dat verband er smerig uit. Ik zal niet in detail treden, Gina ging al bijna over haar nek. Dus terug naar de auto en gauw wat verband en dergelijke gehaald. Vanuit nederland had ik gelukkig wat meegenomen. Maar al gauw zie ik dat ik hier voor de komende week nog niet eens voldoende aan heb. Zo goed en zo kwaad als het gaat maak ik de wond schoon met mijn drinkwater (want of het water van hun schoon is...). Respect hoe ze het doorstaat, zonder een krimp te geven. Het is denk ik 15 cm breed en helemaal rondom het been en 1 tot 2 cm diep.  Met handen en voeten leg ik haar samen met Gina uit hoe het moet, met de hygiene enz. In nederland zou ik het zo niet achter durven te laten daar zou ze dan 1 tot 2 x daags wondzorg krijgen van de thuiszorg. Het zal een mix worden van verschillende materialen gedurende de komende dagen, maar er gebeurt in ieder geval íets. Beter dan wat gaasjes en een verbandje. Rust nemen. Minimaal 1 ei eten per dag. Wat zou de drinkvoeding goed zijn geweest voor haar. Ik durfde die niet mee te nemen in mijn koffer. Want eten gaat nog niet geweldig. Wat is ze blij dat ik het gedaan heb. Van de week maar eens in de apotheek kijken of ik nog iets kan regelen voor haar. Maar dit gaat nog wel even duren voor het dicht is. Als het dicht gaat..

Op de terugweg zien we nog wat kinderen. Een kleintje van rond het jaar, helemaal bloot, bij zijn zusje op schoot, misschien dat zij 2 jaar ouder is. Twee andere kinderen spelen met wat grond op een kapot schoteltje, midden op de weg in een diepe geul. Verderop zijn ze met graafmachine en vrachtwagens aan de gang, buizen in de grond te leggen. Al springend over diepe gaten kunnen we er net langs. Gina heeft nog wat kantoorwerkzaamheden te doen. En ik ga terug naar het pension. Kan ik mooi vast mijn blog gaan schrijven. En ondertussen wellicht een nootje kraken;)

Vergeten jullie ook niet naar de foto's te kijken?