Woensdag 2 oktober

Missie 1: geslaagd!
Nu al? Ja. Nog maar net wakker en ik ben zo blij dat die 1e missie al is geslaagd. Het resultaat is een rode vlek op de muur. Vannacht ben ik elke keer wakker gehouden door 1 heel irritante mug. Sliep ik bijna, was ie er weer. En niet te vinden natuurlijk ook al zijn de muren wit en hangt er niks. Resultaat een flinke plak op mijn arm. Maar vanmorgen vergat ie dat ie zich niet moest laten zien. En nu is hij er dus geweest. Nu hopen dat zijn familie vannacht niet op zoek gaan;)
Na een koffiemomentje met Ilja en even gezellig bijkletsen over de stichting enz sta ik tegen 11 uur klaar op de parkeerplaats. Ze komen mij ophalen om vanmiddag de kinderactiviteit in Selah te gaan doen. Nu sta ik daar en eigenlijk heb ik geen idee wie mij komt ophalen... nou ja, er zal vast wel iemand komen;) (toch?). Oké,  ik stond netjes op de parkeerplaats maar uiteindelijk bleek dat ik toch mee moest met het rode busje die voor het pension stond.

Het voelt zo vertrouwd hier weer rond te lopen. Over dezelfde wegen weer naar Selah te rijden. Alsof ik maar even weg geweest ben. Daar aangekomen leg ik uit wat de bedoeling is van het werkje. Voordat de kinderen komen, maken we alvast wat sandwiches klaar.

O ja, voor het geval dat jullie het nog niet wisten: hier heet ik Aliena. Alien blijkt hier een jongens naam te zijn en Aliena is daar de meisjesvorm van. 

Sommige kinderen komen zelf lopend vanaf school, maar de jongste kinderen gaan we zelf halen. Zo lopen we even later met 8 kinderen weer terug. Al kletsend en springend naar Selah, waar ze een maaltijd krijgen, hulp bij het huiswerk of bijles en natuurlijk ook even spelen. En vandaag staat er dus ook een knutselwerkje in de planning. Van sommige kinderen worden vandaag de haren gewassen en zo nodig met speciale shampoo of creme bij huidklachten.

De groep is in tweeën verdeeld, zo wisselen ze af tussen spelen en leren. Er is een "nieuw" meisje bij, Mada (Madaline). Ze spreekt eigenlijk alleen maar de gipsy taal en geen roemeens. Dat betekent dat ze op school ook niet veel zal kunnen volgen. Dus zal daar extra aandacht aan gegeven worden. Met een spel waarbij ze "omhoog, naar beneden, voor en achter" gaan leren in de hoop dat ze dat zo oppakt. Echt alles moet uitgelegd worden, ze begrijpt eigenlijk het meest simpele roemeens niet. Je moest haar dus echt bij de hand nemen. Daarna beginnen we aan het werkje. Ik heb kleine katoenen tasjes meegenomen en textielstiften en glitterlijm. Met sjablonen kunnen ze de tas versieren. Al gauw zijn ze heerlijk aan het werk. Ze genieten er van. Maar de glitterlijm blijkt favoriet! Sommigen hebben de tas echt helemaal ingesmeerd met dikke klodders glitterlijm en vinden het heerlijk om met de vingers er door te wrijven. De tubetjes werden echt uitgeknepen boven de tasjes. Zo geweldig om te zien... Mada was ook heerlijk bezig;) Ze legde een sjabloon op de tas. Ging de sjabloon kleuren en vulde de openingen met dikke klodders glitterlijm. Vervolgens sjabloon er af en dan met de stift er overheen. Na een paar pogingen om het uit te leggen het maar zo gelaten. Zij genoot dus dan is het goed. Daarna was de andere groep aan de beurt. Zij zijn iets ouder maar ook daar was de lijm nr. 1.

Na het opruimen is er nog even tijd om te spelen. De kinderen vinden het leuk om samen wat te doen, dus al snel moet ik met een meisje mee rennen naast de fiets en haar vasthouden. Ik heb dus geen conditie (meer) en na een aantal keren heen en weer gerend te hebben geef ik het toch echt op. Samen eten we nog wat druiven op een bankje. De kinderen kruipen heerlijk tegen je aan en vinden het ook leuk als je ze op schoot neemt en simpel een liedje zingt (hop paardje hop). We hebben samen pret. Selfies maken vinden ze ook erg leuk op mijn mobiel. Meer dan de helft is te wazig, maar toch vinden ze het erg leuk om dan naar zichzelf te kijken. Daarna worden ze weggebracht en zwaaien we ze uit. Wat gaat zo'n middag toch snel.

Vandaag is een andere vrijwilliger uit Costa Rica voor het laatst, we bidden samen voor haar. Ze krijgt de zegen mee en bidden dat zij haar weg mag vinden in wat ze voor God mag gaan doen.
Even thuis opfrissen en daarna gaan we met dit groepje samen eten in een restaurant. Een heerlijke kom soep en een schnitzel. Het smaakt goed. We bespreken de middag. Mada blijkt vanmiddag erg vaak gezegd te hebben dat ze naar huis en haar mama wilde. Terwijl haar gezicht dat niet echt uitstraalde. Ook het tekort aan kleding wordt besproken. Vooral voor straks als de winter komt, met name ook jongenskleding. Meisjeskleding is blijkbaar favorieter om te geven. Stevige schoenen (vooral maat 23 tot 29) - vanaf 3 tot 12 jaar zijn er weer nodig.  (Dus mensen....😉).

En nu zit ik lekker te bloggen. Zo even een rondje lopen want vandaag is het nog heerlijk weer. Dus nog even er van genieten. En ondertussen je gedachten laten gaan. Het is zo eenvoudig om van deze kinderen te houden... ik geniet. En ik hoop dat ik zo deze kinderen ook wat liefde mee kan geven. Ook al is het maar zo kort.

Tot morgen!