The world upside down

Wat een vliegende start van mijn avontuur:
met brullende motoren zelfs. Dat is wat anders dan de 211 pk van mijn mini cooper! Om vervolgens in heerlijk weer te belanden. De zon schijnt flink, geen wolkje te zien. Alleen beneden mij, daar wel. Wolkenflarden en daaronder best wel wat flinke schapewolken. Soms piept er een stukje land tussen de openingen door. Eigenlijk zit ik hier best. Blauwe lucht, heldere zon, grandioos uitzicht. En wat nog veel mooier is... de zonsondergang! Zo mooi om dat te zien. Je hebt zo'n weids uitzicht. Schitterend. En dan op een gegeven de maan er bij. Ik heb echt zitten genieten achter het raampje. Nog een geluk dat ik daar zat. Eigenlijk had ik tussenin moeten zitten maar diegene wilde liever niet bij het raam. Nou, geen probleem want dat wil ik juist wel graag!
Maar ja, voor het uitzicht ben ik natuurlijk niet in het vliegtuig gestapt. Dus ik zal straks toch maar uitstappen als ik in Cluj-Napoca ben.
Daar aangekomen word ik opgehaald door Richard en Hoini. En je raad het nooit... in een heuse mini cooper 😁 (al rijdt Richard waarschijnlijk iets rustiger dan ik... mijn complimenten Richard, je hebt me heel netjes in het pension gebracht!).

Onderweg leren we elkaar beter kennen. Hoini kende ik al van vorige keren, Maar Richard kende ik nog niet. We hebben de hele tijd zitten praten, al best wel hele gesprekken gehad. Zij zijn de afgelopen tijd druk bezig geweest met Adapost. Een ruimte in het centrum van Reghin, waar ze met name daklozen overdag willen opvangen. Ze willen hen leren kennen, van een maaltijd voorzien, liefde geven, gezelligheid bieden. En waar mogelijk laten zien wie God is. Ook willen ze de mogelijkheid bieden om te kunnen douchen ed. Eventueel kleding geven als dat nodig is (oftewel... vanaf nu mogen jullie ook (warme) kleding voor volwassenen inleveren😉). Nu hopen dat het transport natuurlijk doorgaat, hahaha. Vol vuur vertellen ze er over. Je zou toch zo willen aanschuiven en gaan helpen! Ik wel tenminste. Er borrelen alweer allerlei ideetjes in ieder geval (sorry Martin).
Maar goed, morgen eerst maar eens de planning doornemen. Ilja heeft al een plan opgezet, morgenochtend komt ze die doornemen onder het genot van een bakje koffie.

Eenmaal in het pension aangekomen (wat dus niet dezelfde locatie was als de eerste keer), eerst mij even geïnstalleerd. Het is er doodstil, ergens moeten er nog 2 zitten, maar in welke gang geen idee. Het knopje voor de lamp van de gang krijgen we niet gevonden, maar gelukkig is er nog licht genoeg om de kamer te vinden. Het bed is al opgemaakt en er ligt een mandje met wat lekkere dingen. Oa een zakje met koekjes. Lekker, daar heb ik wel trek in. Meer dan een kop soep heb ik vanavond niet op. Met knoflook erin (en volgens mij aardig wat), wat zal ik morgen lekker ruiken🙈. 7 days staat er op... nou ik weet niet wie dat verzonnen heeft, maar hier is het na een kwartiertje leeg.
Toch maar even naar beneden naar de keuken gegaan. De gangdeur tegen het dringende advies in (deur goed sluiten) wijd open laten staan, want stel dat ik de code van de deur toch verkeerd heb onthouden? Gewapend met een pot water en wat theezakjes weer naar boven. Zo, en nu eerst mijn blog schrijven. Het thuisfront weet inmiddels al dat ik veilig ben aangekomen, dus die kunnen ook rustig verder. Wel stil hier hoor... ik hoor alleen mijzelf. Ik denk dat dat mijn grootste uitdaging wordt in deze dagen.  Maar ik ben blij dat ik er ben. Benieuwd naar wat komen gaat. Ik hoop echt dat ik Gods liefde door mag geven door voor deze mensen hier er  te zijn, aandacht te kunnen geven en te kunnen helpen.
Ik kruip onder de wol. Tot morgen!