Waar is Mika...

De kamers zijn leeg en de koelkast uitgeruimd, het brood is gesmeerd voor onderweg en de flesjes water staan klaar. Ondertussen nemen we afscheid van de teamleden, van YWAM en Alfried en Marleen. We zullen ze gaan missen. Tot ziens lieve mensen! Bijzonder dat we gewoon tot ziens kunnen zeggen, dat we zeker mogen weten dat we ze weer zullen zien. Als het hier niet meer is, dan wel bij de Heer. Het stemt ons ondanks het afscheid voor nu toch dankbaar.

Het is kwart voor tien als we wegrijden bij de kerk. Op naar nog een paar mooie dagen met elkaar... 

Dinsdag gingen we naar een zoutmijn die 'maar eventjes van de route af week' aldus Martin. Dit bleek een stukje omrijden van Drachten tot aan Valkenburg (300 kilometer!!). bedankt Martin! 
(de zoutmijn was echter wel mooi en volgens Martin ook "erg zout"). 
Verder hebben we van alles meegemaakt in de zoutmijnen. Zo moesten we 120 meter afdalen met een kleine lift of de akelig lange trappen. Uiteindelijk waren we allemaal beneden... Behalve Mika... Andre had 't ingenieuze idee om even een rondje te lopen via de ene trap omhoog, om vervolgens via de andere trap naar beneden te gaan en zo Mika tegen te komen (hij zou namelijk met de trap naar beneden gaan). Dit resulteerde in een André die terug kwam zonder Mika... iedereen begon zich toch steeds meer zorgen te maken, waar kon die immers toch zijn? Nou zo'n 10 minuten later kwam Mika aan lopen alsof er niets aan de hand was, niet doorhebbend dat iedereen naar hem op zoek was. Vanaf toen hadden we een leuke tijd in de zoutmijn met de HELE groep:) 

Onderweg had de auto geen issues toen Jonathan reed, maar zodra Alien achter het stuur stapte was het wederom mis. Weer het motorolie lampje. Na twee keer stilstaan hebben we lering genomen en zijn eerst voor de auto gaan bidden. Na een stukje stevige worship muziek hebben we een hele poos geen lampjes meer gekregen, totdat we sarcastisch werden en een paard met wagen gingen inhalen op een stukje weg waar het eigenijk niet mocht. Toen stonden we weer stil. Gelukkig bleef de humor en sloeg deze vrij snel om in meligheid. De meiden hebben weer gebeden voor de auto en toen konden we weer verder. Ook toen was de meligheid nog ruim aanwezig gevolgd door goede gesprekken. Op het eindpunt van onze reis was gelukkig Jonathan to the rescue! Hij wilde even vertellen hoe we moesten rijden. Na een aantal sarcastische smeekbedes om hulp hing hij echter zuchtend weer op. Ondanks dat kwam het natuurlijk helemaal goed met alle meiden in de auto en waren zelfs ook de jongens aangekomen op de camping.

Op de camping was het echter wel een grooooote zoektocht naar het goede huisje. We hebben hard gelachen om Martin die aan de telefoon een soort speurtocht aan het lopen was en om de zoveel tijd toch weer uitkwam bij de parkeerplaats om vervolgens weer opnieuw te beginnen. Toen we eenmaal gesetteld waren in ons huisje, moesten we nog verhuizen, maar wel naar een mooier huisje dus ons hoorde je niet klagen.
'S avonds hebben we nog bij het kampvuur gezeten met leuke gesprekken en een stuk mais van een lieve mevrouw. Aan het eind van de avond zagen we zelfs nog een vos lopen. We hebben besloten om hem David de Vos te noemen.