Mytilini: dag 7

Als we wakker worden, waait het echt enorm. Er zijn dus flinke golven. Niet te hopen dat er nu bootjes overkomen. Maar we gaan wel gewoon naar onze plek om bootjes te spotten. Dus staan we om 6 uur bij het zuidpunt op de uitkijk. Het is koud en donker en je hoort de golven beuken op de rotsen. Langzaam wordt het licht. Als je staat of zit te wachten duurt de ochtend wel heel lang. Maar onder het genot van een kopje koffie worden er hele gesprekken gehouden, soms heel diepgaand. Ook heel bijzondere momenten! Mensen die je een paar dagen geleden nog niet kende, maar waar je nu zoveel van weet. Om een uur of 10 rijden we even richting het vliegveld, we zetten nog een syrische vrijwilliger in Mytilini af die in Londen woont (daar is hij 18 jaar geleden heengegaan omdat hij als journalist geen persvrijheid had). Hij vertelt over een vrouw die op een boot zat maar niet mee durfde te gaan omdat het weer ruw was. De smokkelaar had haar vervolgens meerdere keren met het hoofd ergens tegenaan geslagen. Hij vond het verschikkelijk om te horen hoe zijn landgenoten worden behandeld...
Terug op het zuidpunt had ik wel zin om wat te doen. Lekker naar buiten, uitwaaien... ach, dan kon ik net zo goed gelijk het strand opruimen. Dus het uitwaaien werd zweten, want er lag nog aardig wat! Uiteindelijk waren er meer die kwamen helpen, waaronder Spaanse brandweermannen. Gezellig hoor! Weer een stuk strand dat voor zo lang als het duurt is opgeruimd. Een Griekse man kwam naar mij toe om mij te bedanken. Het lijkt mij gewoon een normale zaak.
Daarna nog gekletst met de Spanjaarden. Om 13 uur tijd voor lunch! Zometeen ga ik met de arts naar Silverbay voor het spreekuur. Silverbay is een hotel waar vluchtelingen heen kunnen die meer zorg nodig hebben. Volwassenen en kinderen, gehandicapt (lichamelijk en/of verstandelijk), zwangeren en zieken... ze mogen hier met hun familie heen zodat ze elkaar niet kwijt raken. Ze hebben plek voor 200 mensen en ze kunnen er ip 3 dagen blijven. Bij Silverbay zetten we de medische bus neer. We melden in het hotel dat we er zijn. Er zijn 2 mensen die klachten hebben, maar al snel melden meer mensen zich. Vanmiddag hebben we er 11 gezien, de meeste klachten waren hoesten en keelpijn. Een met een luchtweginfectie en astma en 2 zwangeren (6 en 8 maanden), ze waren wat ongerust of alles goed was en wilden graag weten of alles oké was. Met de doptone konden we laten horen dat het goed was. Wat waren ze blij dat het goed ging met de baby! En leuk om te doen;) Vandaag wat eerder gegeten omdat de ferry pas om 22 uur vertrekt. Hierna naar de haven om kleding uit te delen. Wat waren ze weer blij met de kleding. 1 man was op zoek voor een warm jasje voor zijn baby. Helaas kon ik niks vinden. Er komt iemand met nog meer dozen kleding vanuit het magazijn. Laat daar nog zo'n mooi baby skipakje in zitten! Die heb ik er gelijk uitgevist. Ik met dat pakje onder de arm op zoek naar die man. Na een rondje hem niet gevonden. Ik sta nog even op de uitkijk als ik hem opeens zie staan! Snel loop ik naar hem toe. You wanted a babyjacket? I have one! Die ogen! Wat glommen ze! Als ik al weer een tijdje bij de kleding sta komt de man er opeens aan met zijn vrouw. Hij wijst naar mij en zijn vrouw kijkt erg blij. Op het laatst nog mijn handschoenen aan een man gegeven. Hij had het koud en alle handschoenen waren al op. Hoe simpel kan het zijn om iemand blij te maken. Hartverwarmend... Vervolgens afscheid genomen van 2 van onze groep. Die gaan morgen naar huis. We hebben een goede en gezellige tijd gehad. Nu weer terug naar Molyvos. Morgen heb ik een nachtdienst in het IRC kamp. Morgen komt Henk, mijn neef, ook aan. Gezellig! En even relaxen is ook lekker.