Een bijna ontvoering...

Vanmorgen bijtijds wakker. Ondanks dat we konden uitslapen was ik al om 8 uur wakker. Nog even lekker gelegen en daarna er uit gegaan. Ik dacht even lekker op mijn gemak een broodje te eten maar in de keuken is het een grote bende. Overal staan vieze borden en pannen, de aanrechten zijn beide vies, de vaatwasser staat vol met schone vaat en in de eetzaal staat nog het een en ander aan kopjes enz. Ik haal eerst de was uit de droger en ga dan de bende maar even opruimen. Een poosje later komt Roelie er ook aan en helpt ze mee. Niet veel later ziet het weer spik en span. We roosteren broodjes maar die verdwijnen in de maag van 2 kids samen met ijs (die ze samen met cornflakes opeten. En tja, bij cornflakes hoort iets van melk). Langzaam druppelt de rest ook binnen.

We vertellen Svetlana dat we naar de dierentuin gaan. Ze reageert heel blij. We houden het voor de kinderen nog even een verrassing. Alina zegt dat ze niet meegaat want dat redt ze niet voor 11 uur. Het was inmiddels kwart voor 11. Want ze moest zich nog opmaken... dusss... ik zeg dat we wel even willen wachten maar dan moet ze wel opschieten. Gaat ze op haar gemak aan de cornflakes... zucht. Iets met pubers of zo? Na nog een keer aan te sporen maakt ze toch maar wel haast. Ondertussen komt Esme met een probleem. Gerrit heeft het niet naar zijn zin aan de grens want hij zit daar overdag alleen en heeft niets te doen. Ze wil hem dus samen met Esther ophalen waarvoor ze toestemming hebben van Saskia. Maar dat betekent dat de hond (van Saskia) ook onderdak moet hebben. Ik regel opvang bij Nathalie, haar kids vinden het geweldig. Dan kunnen we eindelijk op pad. Als we in Targu Mures aankomen zien ze dat we naar de dierentuin gaan. Ze vinden het helemaal geweldig! Ze rennen van het ene hok naar het andere, Alina geniet ook volop en maakt veel foto's. Ook Svetlana geniet, met een glimlach van oor tot oor. Ze zo met elkaar zien genieten doet me zo goed! Dat is alles waard. Weten jullie trouwens dat er bepaalde woorden zijn die ze in heel veel landen kennelijk? McDonalds is er dus 1 van! Ik vertel Svetlana namelijk dat we ook naar de McDonald's gaan. Per ongeluk in het Engels. Nou, McDonalds verstond ze dus wel! Haar ogen werden groot, McDonalds? Wauw... (een stopwoordje van haar als ze ergens van geniet of erg leuk vindt), nou dat was gelijk oké. Ik kreeg de zoveelste omhelzing en kus met 100 x (oké,  misschien iets minder vaak) "spasibo". Dat betekent bedankt. Nou, we doen het met alle liefde die in ons is. 

Even later staan Slaviq (de jongste) en ik voor een hek en hij wijst me op een dier. Ik kijk wat voor dier het is in het Russisch. Hij zegt een naam en ik geef antwoord dat het toch iets anders is. Ik geef hem maar eens een aai over zijn bol. Een man achter me zegt iets tegen me, ik begrijp het niet helemaal (ik kan nog steeds geen vloeiend roemeens, gewoon roemeens ook niet trouwens). Ik zeg in het Engels dat ik het moet vertalen want ze komen uit Oekraïne. Ondertussen zie ik dat Svetlana al weer verder is dus ik wil hem een hand geven om verder te gaan. De man begint opeens te gebaren en zegt no no... ik snap er niks van dus ik kijk nog eens naar Slaviq... en kom tot de conclusie dat het een ander jongetje is... het zoontje van die man blijkbaar. 🙈 O wat stom! Roelie ligt in een deuk en ik stamel mijn excuses naar de man. Zeg dat ik dacht dat hij het andere jongetje was. We lopen maar gauw door. Even later vertel ik het Svetlana en die vertelt het de kinderen en iedereen heeft pret voor 10, o nee, het is nog steeds 9 😜 😜.

Een stuk verderop staat een klimtoren maar voor de trap zijn houten latten getimmerd. Niet betreden dus. Maar dat betekent niet dat het niet gebeurt. Vladiq klimt er tussendoor en maakt zich uit de voeten naar boven, dus ik klim met moeite tussen de latten door want ik heb een iets ander formaat dan hij. Met protest komt hij naar beneden. Ondertussen proberen er nog 2 naar boven te klimmen. Ik kom handen te kort. Uiteindelijk heb ik ze allemaal zo ver dat ze weer mee lopen. Na een poosje krijgen ze trek, Svetlana zegt mjam mjam... tijd om iets te eten te halen. We hadden met zijn tweeën al afgesproken om naar de McDonalds te gaan dus we willen niet teveel eten. De kinderen weten het nog niet. Maar op de een of andere manier is er toch ergens wat doorgesijpeld. De een na de ander komt in de loop van de tijd naar me toe en fluistert: McDonald's? Met van die smekende ogen er bij...  en dan fluister ik zachtjes terug: "da" met mijn wijsvinger voor mijn lippen. Hun ogen glinsteren en dan sluipen ze zachtjes weer weg... geweldig toch?!

We eten met elkaar kurtos, een soort opgerold brood in de speeltuin. Ondanks dat de kinderen erge trek hadden, hebben ze eigenlijk geen tijd om wat te eten en drinken want de speeltuin trekt zo erg. Svetlana en ik laten elkaar wat foto's zien van waar we wonen en van ons gezin. Leuk om zo elkaar beter te leren kennen en meer van elkaar te weten. Na een tijdje willen ze toch wel graag naar de McDonalds. Als we ze uiteindelijk bij elkaar hebben vertrekken we naar de McDonalds. Dat blijkt wel meer richting het centrum te zijn. Benieuwd of dat gaat lukken met parkeren met zo'n busje. Na een keer een rondje te hebben gereden vinden we gelukkig toch een plek. Nu nog kijken wat we moeten betalen. Er staat iets over een parkeerapp, dus die installeer ik. Ik voer alle gegevens in, komt er te staan "free". Hmmm. O dat klopt zegt Roelie en wijst naar de onderste regel: op zaterdag vrij parkeren. En bedankt. Had je dat niet even eerder kunnen zeggen? 🤣🤣🤣

We lopen richting de McDonalds,  het licht van oversteken springt op groen. Ik roep "McDonalds!" een paar keer achter elkaar en ren ze voorbij. Ze rennen gelijk mee, want dat willen ze wel. Helaas moeten we wel even geduld hebben, de rij voor het bestellen gaat niet zo snel. Kunnen we mooi ondertussen vragen wat iedereen wil en het vertalen van het Nederlands naar het Russisch naar het roemeens. Ik heb het lijstje klaar, dus kom maar op denk ik. Zegt de man voor me, degene die achter de kassa staat kan ook Engels. Nou, het gaat vandaag echt goed zeg... sjonge. Maar het eten smaakt er ons niet minder op. Er zit ook een McCafe in de zaak en Roelie haalt aan het eind een heerlijke McCoconut ice Coffee met slagroom... aaaah... wat is dat lekker!!

Daarna stappen we op, de kinderen worden nu toch wel wat moe. Alina komt naar me toe met een berichtje op haar vertaalapp:"Ik vond vandaag echt leuk, niet eerlijk, ik heb zelfs te veel gegeten" en dat zegt heel veel voor haar. Ze geeft me een lange omhelzing en ik smelt...

Onderweg maakt ze foto's van de omgeving. Als we terug zijn komen de kinderen uit zichzelf naar ons toe om ons te bedanken. Wat ontzettend lief! Iedereen is blij. Ze kruipen lekker met elkaar op de bank, wij gaan naar Nathalie om de hond op te halen. 

Slaviq loopt met ons mee als we met de hond aankomen. Hij gaat het gezellig bij ons op de kamer zitten, hij babbelt wat en heeft het overduidelijk naar zijn zin. Wij pakken nog een kopje cappuccino.  Heerlijk even met de benen omhoog. Onze blog schrijven. Bellen met het thuisfront. Ik geef nog een jurk aan Svetlana en Alina die ik had gevonden in de kleding en ene shirtje voor Sonja. Svetlana trekt het gelijk aan en straalt helemaal. 

Wat gaan de dagen toch snel. Veel te snel. En diep in mijn hart weet ik dat ik graag nog wel wat langer zou willen blijven...