Ik heb mijn wagen volgeladen, vol met ... allemaal blikken

Oef, 8 uur is toch wel erg vroeg hoor om al wakker te zijn en klaar voor een nieuwe dag!. Als ik later oud ben en zorg nodig heb, hoeven ze bij mij echt niet voor 9 uur te komen... ik had vanmorgen echt wel wat tijd nodig om wakker te worden. Gelukkig hadden we eerst bidstond dus konden we rustig aan beginnen. Het was wel goed om zo weer de dag te starten met gebed en stille tijd. We danken met elkaar dat ook Svetlana haar hart aan God heeft gegeven en vragen om een zegen voor de jongeren uit Reghin en Oekraïne. 

Daarna hadden we even een kort overleg met "ons" team, het groepje Nederlanders waarmee we nu tijdelijk komen helpen. Vandaag gaan we met "onze" groep en Ilja eten inslaan voor de mensenin Oekraïne bij de groothandel. Donderdag gaan ze met een groep naar de grens toe om eten te brengen die vandaar de grens over gebracht worden. Dus hebben we wel het een en ander te halen. Maar hoe gaan we het regelen in de winkel? Misschien is het handig om een groepsapp te maken zodat we kunnen appen als er iets is. In groepjes van 2 crossen we de groothandel door op zoek naar maïsmeel, bloem, olie, water, tomatenpuree, pure chocolade (voor de soldaten, dit levert namelijk snel energie), zout, bouillonblokjes, linzen, bieten, kidneybonen, havermout, babyvoeding, luiers. Van het meeste probeerde we minstens 200 kilo te krijgen. Maar soms was de voorraad op dus werd het aangevuld met een vergelijkbaar product of met iets wat we al hadden zoals de maïsmeel (ja doe nog maar 200 kilo...). Met de vertaalapp kwam je aardig ver, alhoewel ik soms het idee had dat als we weer met een lege kar richting een medewerker gingen, ze opeens weg waren. Géééééén idee waarom 😜. Soms duurde het wel even voor je elkaar goed begreep, of werd bv Roelie meegesleurd naar het magazijn om te kijken of er nog wat stond. En dan ben je stiekem nog best wel even bezig. Misschien had ik te simpel gedacht, maar ik dacht: met de karretjes door de winkel, spullen er op, betalen en gaan... Nou dat was dus niet helemaal zo. Want ja, wat als ze dus geen 200 kilo linzen hebben maar slechts 72 kilo? Mmm, misschien in blik. Dus op zoek naar de blikken. Prijzen vergelijken.  Maar ook dan hadden ze maar een paar kilo meer staan. Dat schiet ook niet op. Bonen misschien? Even op internet opzoeken of dat gebruikt wordt in oekraiense gerechten. Ja dat leek wel zo te zijn. Ze hebben echter alleen witte bonnen of kidneybonen. Dus dan maar blikken kidneybonen van 2,5 tot 4 kilo. En maar zeulen met de karren. Als je kar vol was, langs Ilja bij de kassa, die dan betaalde en dan door naar de vrachtwagens die al klaar stonden om in te laden en terug met een lege kar voor het volgende. Regelmatig verscheen er een appje met een mededeling: dit product is op, of met plaatjes en de vraag welk product bedoel je? Op een gegeven moment kwamen er fotootjes voorbij van zwaar beladen karretjes en puffende mensen. Soms trof je in een gangpad alleen het onderkant van een teamlid, de rest ervan lag diep in de stellingen te graaien naar de laatste resterende potten en pakken 😀. Om ongeveer 13 uur kon Ilja niet meer pinnen, de reden was niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk was de pinlimiet bereikt dus daar moest even naar gekeken worden. En we kregen onderhand ook wel trek. Dus tijd voor een hapje eten. Raymond en Erik hadden ècht honger dus kozen ze voor het xxl menu (patat, worstjes, gehaktstaven en een soort kaassoufles), de rest had voldoende aan een 1 persoonsportie. Ondertussen regelde Ilja met de bank dat het pinlimiet werd verhoogd (wat dus idd het probleem was) en belde ik met Willem (mijn broer) wat voor producten oekraieners eten. Hij had gelukkig even tijd en dat leverde nieuwe inspiratie (dank je wel broertje) op voor de volgende ronde want het geld van de giften was nog niet op en de vrachtwagens nog niet vol. Dus op zoek naar macaroni en andere pasta's, blikken vlees, aardappelpuree en jam. Nadat alles ingeladen was op naar het depot want daar stond nog suiker, maïs, rijst, tagliatelli en bloem. Allemaal netjes in de rij en laden maar! Onder menig grap en grol werd het ingeladen. Ook moest er natuurlijk een foto gemaakt worden dus iedereen netjes gaan staan met wat in de handen, denk je klaar te zijn, was de foto mislukt. Dus opnieuw maar weer... Eenmaal terug bij de kerk wilden we de vrachtwagens weer naast de kerk zitten maar doordat ze zo zwaar waren geladen kwamen ze niet heelhuids over het drempeltje. Het loopt er nl net taps toe en op het hoogste punt een ijzeren rail voor de roldeur. Dus toch uit veiligheidsoverwegingen de vrachtwagentjes weer terug naar het depot en daar achter het hek gezet. Hopelijk is het daar veilig genoeg want er staat voor een hoop geld aan eten in. 

En toen was het koffietijd.... het was inmiddels vier uur geweest en dat was toch echt wel iets waar we zin in hadden. Esmee, Gerrit en Esther hadden meer zin in pizza dus die aten later. Terwijl de mannen de vrachtwagens wegbrachten haalden Roelie en ik wat broodjes. Toen we daar van terugkwamen, kwamen we Svetlana tegen. Ze vloog ons gelijk om de nek, zo blij was ze om ons weer te zien. Ik zei dat ik van haar hield, dat het voelde alsof ze mijn zus was. Ja zei ze, en ze wees naar haar hart en de mijne en zei "Iisus" (Jezus). We zijn zussen omdat we dezelfde Vader hebben... ik moet eerlijk zeggen, de tranen liepen wel even over mijn wangen. We hebben elkaar even een warme omhelzing gegeven. Zij ging daarna even met de kinderen naar het park lopen.

Wij gingen even eten met elkaar. Wat is een bolletje met kaas en brie en koffie dan heerlijk! Het was echt een genietmoment. Naast hele serieuze gesprekken ook momenten gehad waarbij de tranen over onze wangen rolden.... maar dan wel van het lachen. Levensverhalen werden gedeeld, reizen naar de zelfde vakantielanden (Israël) werden besproken. Wat delen we eigenlijk toch veel met elkaar.

Svetlana kwam nog even bij mij om een tabletje vragen voor haar zoon want die voelde zich niet zo lekker. Hij wilde graag net zo'n tabletje als Alina had gehad want die had zo goed geholpen bij haar (een reistabletje). Of hij er alsjeblieft 1 mocht. Nou vooruit maar, dan slaapt hij gelijk lekker. Het is soms behelpen 😉. Ook mag Svetlana morgen met Nathalie naar de directeur van een school voor een gesprek, de kinderen mogen daar daar school. Ik geef aan haar door wat ze mee moet nemen en regel dat de meiden zolang op haar kinderen passen.

Daarna naar onze kamer gegaan. Even rust, alles laten bezinken van deze dag. Weer anders dan de vorige dagen. Wel zwaar soms (lichamelijk) maar tot nog toe red ik het goed. Gelukkig kijkt iedereen goed naar elkaar om waardoor we elkaar op onze grenzen wijzen of er voor de ander zijn als diegene dat nodig heeft. Dus ook in die zin is ook deze reis weer een rijke ervaring.

Moe maar voldaan kunnen we straks ook deze dag weer afsluiten.