De houtkachel...

Vanmorgen konden we iets uitslapen want het team had een overleg met elkaar. Martin bleef nog even liggen, hij had vannacht wat last gekregen van zijn darmen en zat vanmorgen meer op de toilet dan dat ie er af was. En àls hij er last van heeft dan doet hij het gelijk goed 😞. Dus helaas lukt het hem niet om vandaag mee te gaan. Echt jammer want hij had er zo naar uitgekeken om die kachel te plaatsen! Terwijl ik met het dochtertje van Narcis aan het spelen was besloot ik nog even een kop koffie om te stoten zodat ik er lekker onder zat (was niet heet meer hoor). Kon ik dus gelijk de wasmachine aanzetten. Ach ja, het is weer eens wat anders 😀. 

Na het overleg ging ik samen met Saskia en Gideon naar Apalina waar Veronica woont. Nicolai reed achter ons aan met het busje waar de kachel in stond.

Onderweg baden we met elkaar om bescherming voor onszelf, onze gezinnen, de gezinnen waar we heen zouden gaan en open harten voor God. Soms is de geestelijke strijd duidelijk voelbaar. Al gauw stonden we voor de deur van Veronica en haar moeder. De moeder keek wel een beetje verbaasd, ze had niet geheel in de gaten dat de kachel die in de bus stond voor haar was. De mannen sjouwden de kachel naar binnen. Wat een verschil met die er stond. Hier kon fatsoenlijk in gestookt worden en op gekookt worden. Het was binnen lekker warm. Op de grond stond een klein doosje met wat stukjes hout. De moeder vertelde zachtjes aan Saskia dat dit hout niet van haar was. Ze had het "mee genomen" van de buurman die er even niet was. Want ze hadden het zo koud en hadden helemaal geen hout meer.... zo triest dat mensen dus gewoon hout van elkaar stelen om het toch even warm te kunnen hebben. We hebben de nieuwe kachel dus niet gelijk kunnen aansluiten omdat de andere kachel dus brandde. Gelukkig was verder alles goed op maat dus is deze makkelijk te plaatsen. Toen we vertelden dat er ook nog hout gesponsord was voor de komende 3 maanden begon ze te huilen. Wat is het dan fijn dat je dan gewoon haar kunt omarmen en haar zo, ook al is het zonder woorden,  een beetje kunt troosten. Ze was zo overweldigd dat er mensen waren die geld hadden gegeven voor een kachel en dan ook nog hout! Dit scheelde zo veel voor hun, dat ze zich in ieder geval de komende 3 maanden geen zorgen hoeven te maken om het hout. Dat ze het dus lekker warm kunnen hebben in hun huisje. En wat is het dan mooi om op deze manier deze mensen te kunnen helpen. Dat er naast geestelijke steun en gebed ook geholpen kan worden met de dagelijkse levensbehoeften. De moeder zei dat God de handen zou zegenen van degenen die dit aan hun hadden gegeven. Ik moest iedereen heel erg bedanken! Haar vader kwam ook even kijken, die had het waarschijnlijk gehoord van 1 van de kinderen, want die liepen in en uit. Hij woont 2 huizen verderop dus was er zo.

Veronica zat ondertussen nieuwsgierig naar mijn tasje te kijken. Want daar zaten roze dingetjes in 😉 😀. De kinderen van groep 3/4 van de zondagsschool hadden wat kadootjes gemaakt en vervolgens zo mooi ingepakt in roze kado papier, met mooie tekeningen er op en ook nog eens versierd met mooie plak diamantjes. Haar ogen begonnen zo te glimmen, nog meer dan dat die diamantjes deden 🤩. Die ingehouden adem en dan die zucht er achteraan... echt, het deed mij zoveel! Zoveel kadootjes en zo mooi versierd en allemaal voor haar! Ze nam ze gauw mee zonder uit te pakken. Dat is daar blijkbaar heel gebruikelijk om de kadootjes pas uit te pakken als de mensen weg zijn. Maar ze kwam al snel terug, of ze ook de plastic zak mocht hebben. Dan kon ze daar de kadootjes in doen! Snel stopte ze er alles in en kroop gauw weg met de zak. De andere kinderen vonden het allemaal reuze interessant. Ze bedankte iedereen voor de mooie kadootjes. Ook met de foto van de kinderen was ze erg blij, ze liep er trots mee rond. En het filmpje wat ik liet zien van de kinderen vond ze ook erg mooi. Nadat we hadden geregeld hoe we het met het hout gingen doen, gingen we nog bij de huisjes langs waar Martin samen met Nicolai deze week was geweest. Deze huisjes zijn kort geleden gebouwd door een groep uit Duitsland. Daarvoor stond er een huisje van 80 tot 100 jaar oud, gemaakt van leem en stro en die stond op instorten. Er wonen 3 gezinnen in. Het huis is verdeeld in 3 woningen, eigenlijk zijn het 3 kamers. 2 er van zijn circa 20-25 m2. Maar zoveel beter dan eerst. Maar wat een verschil zie je dan tussen deze mensen. Waar het ene gezin er vervolgens mee doet wat ze kan, het er netjes uitziet en goed onderhouden, is het bij het volgende gezin rokerig binnen, hangt er een geur waar je tegenaan kunt gaan staan en zat er al een gat in het glas van de voordeur. Wat ik begreep lukt het dit gezin niet om zelf actie te ondernemen en uit de situatie te stappen. Om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor hun situatie. 2 kinderen van 1 van deze gezinnen zijn naar het centrum (paar km verder) om geld te verdienen (lees: prullenbakken onderzoeken op iets eetbaars of iets wat nog bruikbaar is wat ze kunnen verkopen, of om te bedelen). Onderweg komen we nog een buurman tegen. Ziet er netjes uit, om door een ringetje te halen. Hij zit alleen wel in een criminele familie dus moeten we hem ook te vriend houden. Zo werkt dat hier.

Saskia en Gideon hebben nog andere activiteiten, ik heb mijn handen vrij en ga ik dus op ziekenbezoek bij Martin. Hij zit nog witjes op bed, geen zin in eten of iets anders. Drinkt een beetje. Hij blijft lekker liggen, dus dan ga ik maar lekker naar Casa Ana. Toch wel fijn om zelf een auto voor de deur te hebben. Als ik aankom is het er erg gezellig en vol. Er zijn 11 kinderen en het jongste jongetje is vandaag 3 jaar geworden. Hij krijgt een stel schone kleren (uitgezocht door zijn tante van een jaar of 10?). Ze zorgt voor hem als een moedertje. Hij krijgt ook nog een klein kadootje, een drinkbeker met deksel en een kleurboek en kleurtjes. Die drinkbeker vindt zijn tante ook wel erg leuk om uit te drinken 😉. Als ze allemaal eindelijk rustig zijn gaan ze een verjaardagsliedje zingen voor hem  en leren ze tussendoor nog even tellen. Na het drinken gaan ze in de kamer met elkaar christelijke kinderliedjes zingen. Als de kinderen daarna rustig gaan zitten (en dat duurt vaak wel even, hun spanningsboog is nog korter dan de kinderen in Nederland, zo rond de 3 minuten) vertelt Ilja een verhaal over een soldaat die in God gelooft en zijn jas deelt met een arme man die aan de kant van de straat ligt. Als je je hart deelt en dus iets weggeeft ook al heb je zelf niets of maar weinig, krijg je er meer voor terug. Je krijgt namelijk ook weer een (deel van een) hart terug. De kinderen mogen vervolgens 2 halve harten op papier plakken en versieren. Ze gaan flink aan de slag en de harten en het papier worden vol gestempeld en geplakt met stof, propjes papier en dinosaurusstickers. Daarna worden ze enthousiast door de kinderen aan de muur opgehangen.
En dan is het speeltijd. Buiten regent het, dus de meesten blijven binnen. Er wordt met van alles gespeeld, met reuze mikado of puzzels. En wat is dat nog moeilijk! Want een puzzelstuk heeft 2 kanten (voor en achterkant), dus ja, hoe moet die dan neergelegd worden? Waar het voor ons logisch is dat je kijkt wat er op de puzzel staat is dat voor hun niet zo. En een rand stukje kan toch ook middenin? Maar ook leuk is het om met een badmintonracket een bal over te slaan in de kamer of, nog leuker, smashen. Twee lopen als prinsesjes met hun pop in de wagentjes te paraderen en de volgende vind het erg leuk om haar haar te borstelen en haar tanden te poetsen. Voordat ze naar huis gaan krijgen ze nog een warme maaltijd en dan gaan ze weer naar huis. 

Wat is het toch heerlijk om met deze kinderen bezig te zijn. Gewoon simpelweg van ze houden en aandacht geven. Eigenlijk is het helemaal niet moeilijk.

Als ik terugkom is Martin wel wat opgeknapt maar echt fit is wat anders. Dus ik maak wat thee warm voor hem en wat eten voor mijzelf.
En ondertussen schrijf ik deze blog. Dat valt nog best tegen. Want hoe kun je op papier zetten wat je in je hart voelt. Als je die glimmende ogen ziet van die kinderen, van een moeder die zo dankbaar is. Dan is het rondom hun wel een puinhoop,  straten vol met modder en rommel, huizen die klein zijn en lang niet allemaal goed afgewerkt, ruikt het meestal niet naar bloemetjes in de huizen en zijn de toetjes van de kinderen echt niet schoon. Dan heb ik het nog niet over de zwarte voetjes, de kleding die ze aan hebben, het maakt niet uit of het bij elkaar past, als ze maar wat aan hebben. Want ook dat is niet eens altijd zo. Ook vanmiddag zat er een kindje poedelnaakt in een huisje...  Om dan daar weg te moeten gaan, terwijl je weet wat je thuis allemaal hebt staan, spullen die je bewaart want wie weet heb je er ooit iets aan, is het ene huis nog groter dan de andere, kopen we luxe producten en is het vervelend als je meer moet gaan betalen voor het gas.
Dan weet ik dat het anders kan, dat ik anders wil leven. Zodat ik nog meer onze rijkdom kan delen met anderen die het moeilijk hebben. Om Gods liefde en evangelie door te geven. Soms door er simpelweg te zijn, soms door anderen te mobiliseren zodat we gezamenlijk iemand anders kunnen laten voelen dat er mensen zijn die van hun houden omdat God van hun houdt en soms om zelf letterlijk in de modder te stappen en te gaan. Om dat vuurtje wat smeult weer te voelen aanwakkeren...