Eindelijk…

Eindelijk… ik mag en kan weer naar Roemenië.

Dat was wat er door me heen ging toen Martin en ik naar elkaar uitspraken dat we toch nog een weekje naar Reghin in Roemenië zouden gaan.  Het is inmiddels 2 jaar geleden dat ik daar ben geweest. Veel te lang geleden. Twee keer was de reis gecanceld vanwege Covid-19. En daarna kreeg ik een burn-out. Niet dat ik dat in het begin wilde zien. En daarna wilde ik het eigenlijk niet weten. Want zoiets kreeg ìk toch niet (!?)… laat staan dat ik daar tijd voor had. Ik wilde nog zoveel dingen doen, wilde bovendien onderhand wel weten hoe en wat ik verder wilde met mijn werk, wat ik daarnaast anders wilde. Want dat er iets zou moeten veranderen/dat er iets zou moeten gebeuren, dat wist ik wel. Maar nog niet wàt. Dat het een burn-out zou zijn, dàt had ik niet bedacht. 

En toen stond mijn wereld stil… Het zette me dus echt letterlijk stil.

Ik dacht in het begin (lees: driekwart jaar) nog steeds snel weer aan het werk te kunnen gaan en als vanouds weer verder te kunnen gaan. Maar dat liep anders dan ik dacht. Als ik maar dacht om iets structureel weer op te kunnen pakken ging ik net zo hard weer onderuit. De hoofd- en nekpijn kwamen en gingen en lieten me telkens energieloos achter. Zonder duidelijkheid wat de trigger daarvoor was/is. Nadat de pijn na driekwart jaar enigszins onder controle was met medicijnen, begreep ik eindelijk dat ik misschien toch wel iets met de oorzaak moest gaan doen. Tja, als verpleegkundige zeggen dat jezelf hulp nodig hebt, dat valt niet mee. En als Alien al helemaal niet (of misschien andersom?). Gelukkig heb ik mensen om mij heen die me dat wel duidelijk maakten, met name mijn dochter heeft hier wel een rol gespeeld (als GGZ-verpleegkundige wist ze me dat wel fijntjes te vertellen. De details zal ik jullie besparen! 😉 😉 😉 ). Ondanks dat het best wel eens pijnlijk was, heeft het me wel geholpen en me gebracht waar ik nu sta. Ik ben er nog niet, maar het gaat de goede kant op. Met dank aan mijn gezin, mijn familie en vrienden die om mij heen staan. 

Maar goed, zoals jullie al begrijpen, naar Roemenië gaan leek voor mij dus verder weg dan ooit. Tot een paar weken geleden. Martin hoopt in december bij zijn nieuwe baas te beginnen en kon daarvoor nog wat dagen opnemen. En ik voelde mij langzaamaan weer opknappen. En natuurlijk hadden we nog een heleboel andere goede redenen 😉, maar een belangrijke reden was wel dat we dan ook bij Veronica langs konden gaan.

Veronica is het meisje wat we sponsoren met de onderbouw van de zondagsschool van De Ark in Gorinchem. En we hadden gehoord dat ze zelf geen kachel meer zouden hebben komende winter. Ze hadden er nu 1 te leen van de buurman maar die moest binnenkort terug. En zo begon deze reden zich te ontwikkelen tot nieuwe plannen. Gedachten kregen vorm, plannetjes werden bedacht en uitgebroed. En ja, ik zou mezelf niet zijn of er werd van alles bij bedacht… alleen moest ik nog wel rekening houden met mijn burn out. Ik ben nog niet stabiel, dat merk ik echt nog wel regelmatig. Dus dit keer geen grote acties en geen geplande workshops voor vrouwen en kinderen. En hoe zeer mij dat ook aan het hart gaat, het is niet anders. Ik ben allang blij dat ik weer mag gaan. Voor nu hoop en bid ik dat ik de komende week me goed blijf voelen, ik geen hoofdpijn krijg en gewoon mag gaan genieten van het team van Phoneo en van de mensen in Apalina en Petelea. En voor mijn gezin en mijn collega’s dat ik er daarna ook geen last van krijg (en voor mijzelf ook natuurlijk).