Op zijn roemeens

Vanmorgen om 8 uur werd er begonnen met bidstond. Een aantal van het team van stichting Phoneo waren er en verder een paar leden van de gemeente. Het is de bedoeling om wekelijks op woensdag als gemeente bij elkaar te komen en de dag samen te starten met gebed, maar door de Covid is dat nog niet echt goed op gang gekomen.

Aansluitend kwam het team in het kantoor bij elkaar en werden er wat dingen doorgesproken en onderling met elkaar gesproken. Waaronder bijvoorbeeld dat het toch wel een leerschool is om te vertrouwen op God dat het elke maand goed komt wat betreft financiën (voor diegenen die met een missie zijn uitgezonden). Het was bv voor één van het team elke maand weer opnieuw afwachten of ze de maand rond konden komen. En dat is best pittig als je 2 jonge kinderen hebt! En elke keer was het een wonder dat er genoeg was, ook al was het volgens de papieren niet zo. God voorzag telkens weer, ook al was het dan net voldoende om rond te komen en zo nu en dan net iets meer zodat er wat extra's ondernomen kon worden, zoals er even uitgaan of naar het thuisland gaan. Wat hebben wij het dan vaak luxe en zo vanzelfsprekend dat er elke maand geld op onze bankrekening binnenkomt...

Aangezien ze ons pas morgen hadden verwacht (zo bleek), was er niet echt een programma dus is Martin even meegegaan met Nicolai, de technische man om wat spullen te halen voor de houtkachel (een pijp en schoorsteen ed). Omdat er op dit moment 2 busjes niet beschikbaar waren, kwam het erg goed uit dat wij een auto hadden en Martin daarom wat vrouwen van het Diamonds project kon ophalen. Best lastig om ze mee te nemen uit hun eigen omgeving/dorp wat soms meer op een vuilnisbelt lijkt dan op een dorp. Sommigen moesten nog snel even oppas regelen voor hun kinderen. Anderen wilden niet dat de kleintjes meegingen of dat mocht niet. Eén gezin houd een varken als huisdier (totdat die vet genoeg is om op te eten denk ik.. )  Als de dames eenmaal in de auto zitten stopt de chaos en wordt het gezellig kletsen. Ze hebben er zin in ! Deze "diamonds" zijn vrouwen en meisjes die in de prostitutie zitten, vaak al heel jong kinderen hebben (met 14 à 15 jaar is hier niet zo vreemd). Door hun 1 dag per week mee te nemen zodat ze er even uit zijn, maar waar ook over Gods liefde voor hun wordt gesproken hopen ze op een gegeven moment deze vrouwen en meisjes uit de prostitutie te kunnen halen.

Ikzelf ga mee naar Casa Ana, hier worden op doordeweekse dagen kinderen uit Petelea opgevangen uit de armste gezinnen zodat ze een ontbijt en een warme maaltijd krijgen, waar ze leren om te spelen, sociaal gedrag te ontwikkelen maar ook samen zingen en creatief bezig leren zijn. Anni en Rasmus gaan de kinderen uit de wijk ophalen. Of ik het eventueel zag zitten om wat te bedenken voor het creatief momentje. Tja, daar kan ik geen nee op zeggen 😉. Er staat wel een kast met spulletjes, kijk maar wat je kunt gebruiken en kunt doen. O ja, ze zijn tussen de 4 en 12 jaar, vaak willen alleen de meiden knutselen en hoeveel het precies zijn die komen weten we niet en soms kunnen ze zich maar 3 minuten concentreren. Een voorbeeld is ook wel handig want dan weten we hoe we het uit moeten leggen want ons roemeens is nog niet altijd even goed... en weg zijn ze. 
Succes! Hahaha.... dus de kast maar ingedoken om te kijken wat er ligt, wat niet te moeilijk is, want knutselen of creatief bezig zijn is niet hun dagelijkse bezigheid. Maar het moet wel leuk er uit zien natuurlijk. Gelukkig heb ik al snel een ideetje en begin met alle voorbereidingen. Veel tijd heb ik niet want ze zijn al snel terug met 7 kinderen en net als ze aan tafel schuiven voor een broodje en wat drinken (om ongeveer 12 uur) staat er nog een jongetje voor het raam, hij wil er ook in.

Na het eten even wat zingen (en het valt niet mee om ze bij elkaar te krijgen en samen te zingen zonder dat ze wat anders aan het doen zijn). Daarna allemaal aan tafel om te knutselen. Ze hebben amper de tijd om te luisteren wàt ze moeten doen of de verftubes worden al leeggeknepen in de eierdooiers (en ernaast😉). Zelfs de jongens gaan aan de slag! In een sneltreinvaart wordt het afgewerkt door de kids en binnen no-time staan er kleurige rupsjes op de tafel en springen ze alweer rond of rennen ze naar buiten. De rommel is voor ons (Anni en ik). Rasmus voorziet de kinderen van fietsjes en crossen ze vervolgens langs elkaar (of tegen elkaar enz). Regelmatig klettert er 1 tegen de grond maar over het algemeen mag dat de pret niet drukken. De fietsen worden er niet mooier van, verloren onderdelen liggen regelmatig op het pad. Zie de bijbehorende schroefjes of onderdelen maar te vinden. Martin hangt ondertussen wat fotolijsten op en een schilderij van Jezus met een kind op Zijn armen. Sanda(?) pakt als een volleerd moedertje de stofzuiger uit mijn handen en zuigt netjes de resten op. Ondertussen beginnen er een paar meiden het keyboard te bewerken, liefst zo hard en zoveel toetsen tegelijk als mogelijk tot Rasmus naar binnen snelt en de stekker er uit trekt en de stekker met accu er uit trekt en weg stopt. Een ander kind kruipt door het voorraam naar buiten maar die krijg ik gelukkig weer naar binnen geloodst. Toch wel lastig als je geen roemeens/gipsy kunt spreken. 

Tegen 3 uur krijgen ze een warme maaltijd, aardappelpuree met kip en cherrytomaatjes en een halve plak brood met melk. Ze eten er flink van. Daarna doen we verwoede pogingen om ze allemaal het busje in te krijgen. Dat gaat echt niet vanzelf want terwijl je de een tegenhoudt rent de volgende weer naar de fietsjes om te crossen. Uiteindelijk lukt het, nadat we weer 1 uit de achterbak weten te vissen en de 2e van de straat plukken. En dan op naar hun huis... Rasmus ruimt samen met degene die heeft gekookt de boel op, Anni en ik brengen ze weg. Anni kan al best goed roemeens (vind ik) maar de kinderen brengen haar zo nu en dan tot wanhoop. Ze willen bij hun grootouders afgezet worden... o nee, toch niet, toch bij hun ouders. Als we daar zijn stapt er een ander uit en willen de meiden toch naar hun grootouders. Of toch niet? Na een 2e rondje worden ze maar op de hoek afgezet van hun straat. Ze mogen verder lopen 😉. Normaal lopen ze overdag de hele wijk door dus dat is geen probleem. Terug bij Casa Ana is de rust weergekeerd, worden de laatste restjes van de vloer geveegd en gaan we terug naar "huis". 

Ik loop samen met Martin nog een rondje in het centrum (buiten moet je ook met een mondkapje op lopen) en gaan daarna boodschappen doen voor het eten. We kopen gyermelyi, het ziet er wel grappig uit: heel klein en lijkt op pasta. Maar het zou ook vermicelli kunnen zijn. We gaan het gewoon proberen. Het lijkt uiteindelijk toch een soort pasta te zijn maar voor het gaar is duurt het wel even (ziet er uit als wokkels maar dan 1,5 cm groot). Het smaakt gelukkig goed. 

We hebben de rest van de avond voor onszelf en gaan lekker uitrusten. Als Nederlanders zouden we de dag waarschijnlijk volgepropt hebben met activiteiten,  maar voor Roemeense begrippen hebben we hard gewerkt.